‘We hebben gwoon alle tijd’ staat er op een theezakje earl grey, een klimaatneutraal product. In de aula van de Oscar Romeroschool bedraagt die welgeteld twintig uur en een heleboel toegevoegde minuten, afhankelijk van hoeveel zetten je doet tijdens het eerste Open Hoorns nieuwe stijl.

Voorzitter Co Buysman overhandigt de wisselbeker aan de nieuwe Open Hoorns kampioen Yong Hoon de Rover.

Caïssa-Eenhoorn heeft afscheid genomen van het evenement op zeven dinsdagavonden direct na afloop van de clubcompetitie. Het Oscar Romero/Open Hoorns schaakkampioenschap is een weekendtoernooi geworden met één partij op vrijdagavond, drie op zaterdag en twee op zondag. Hoewel het aantal deelnemers bescheiden is, mogen Robbert van Dijkhuizen, Sernin van de Krol, Ger Roos en Arend Stapel zeer tevreden zijn met het resultaat. Met Yong Hoon de Rover krijgt de organisatie de sterkste winnaar ooit (de eerste editie is in 1950 gehouden) en veel spelers kijken met plezier terug op het schaakweekend.

De aula van de Oscar Romeroschool is een prachtige omgeving om het kampioenschap te houden. De speelzaal is een soort arena die wat lager ligt dan de omliggende ruimte met tafels, stoelen en banken voor bezoekers. Op enige afstand is het bargedeelte, waar je niet te hard kunt praten. Hoewel de spelers zo’n tien tot twintig meter verder zitten, zijn gesprekken van luide toon te volgen. Dus fluisteren graag of naar het analyselokaal lopen. Maar je hebt steeds wel het gevoel dat je erbij hoort, ook als je aan de bar koffie of thee drinkt, frisdrank of een biertje, een tosti eet of een broodje kroket. Dat gevoel heb je minder, wanneer je door een deur naar het speelgedeelte moet.

Het organisatiekwartet van Caïssa-Eenhoorn heeft in korte tijd veel moeten regelen. Met een langere voorbereidingstijd neemt de kans op een groter aantal deelnemers toe. Verder kunnen dan in het weekeinde zelf enkele verbeteringen worden doorgevoerd. Want dat er een vervolg komt, staat vast. Bij Oscar Romero zijn ze blij met het sportevenement en onze club wil laten zien dat de vernieuwing nodig is en succesvol kan zijn.

Yong Hoon de Rover (rating 2387), FIDE-meester Pieter Hopman (2293) – beiden lid van schaakclub Purmerend – en Colin Stolwijk (2240, Zukertort Amstelveen) zijn de toppers van het eerste Open Hoorns nieuwe stijl en in die volgorde zullen ze ook op het denkbeeldige erepodium staan.

Nederlands meisjeskampioene en Caïssa-Eenhoorn talent en Oscar Romero-scholiere Robin Duson verricht vrijdagavond op het eerste bord bij Yong Hoon de Rover – Fred Avis de openingszet: 1. e4. Zij zal in het weekend verschillende keren langs komen om te supporteren bij de partijen van vader Piet en zus Stella om vervolgens de aandacht te richten op haar deelname aan het Europees jeugdkampioenschap dat dinsdag in de Roemeense stad Mamaia begint.

De top drie laat zich in de eerste ronde niet verrassen, al zijn er wel enkele spelers die een opponent met een hogere rating verslaan. Jasper Dekker (Amsterdam West) wint van Max Merbis (HWP), Erik Romkes (Caïssa-Eenhoorn) zet tegen Ton van Nieuwkerk (Purmerend) de toon voor een voor hem zeer succesvol kampioenschap en de zege van Bert Spil (Caïssa-Eenhoorn) op clubgenoot Seréyo Bekkink is opvallend.

Voor menigeen wordt de zaterdag met drie partijen een lange zit. Zelf ben ik in de tweede ronde vier uur bezig en ontsnap met remise tegen Joop Brands (Aartswoud). Het is een partij om nooit te vergeten. Na mijn 49^e zet hoef ik niet meer te noteren, omdat ik binnen de laatste vijf minuten ben beland. Arend Stapel neemt het schrijven over. Twintig zetten verder moet ik noodgedwongen op een torenruil ingaan en dat is een cruciaal moment. Het is de laatste keer dat een stuk wordt geslagen. Mijn koning blijft over en die moet proberen een mataanval van wits loperpaar af te wenden.

Inmiddels zit ook Joop binnen de laatste vijf minuten en in hoog tempo spelen we verder. Hij kan winnen, maar hoe zit dat ook alweer met twee lopers tegen een koning alleen? De tijd doet zijn werk in mijn voordeel. Ik pak een minuutje voorsprong en claim op een bepaald moment remise, nadat ik in mijn notatieboekje heb gekeken. Er is vijftig zetten geen pion verplaatst (die staan immers niet op het bord) en er zijn bovendien geen stukken geslagen. Arbiter Sernin van de Krol, enkele maanden geleden geslaagd voor zijn examen, keurt de claim goed. Hij staat op het punt om zelf in te grijpen, omdat er veel meer dan vijftig zetten zijn gedaan. Wel krijg ik een denkbeeldige tik op de vingers, want ik had niet in mijn notatieboekje mogen kijken aangezien ik het noteren heb overgelaten aan een ander.

Het eindspel van het loperpaar contra een eenzame koning staat in de theorieboekjes. In mijn 25-jarige ‘loopbaan’ bij onze club heb ik het nooit in een partij gehad. En dat is een dilemma: eindspeltheorie bestuderen van stellingen die zelden op het bord komen. Het doet me goed dat Joop Brands bij de prijsuitreiking naar voren mag komen om de tweede ratingprijs in ontvangst te nemen. De eerste gaat naar Erik Romkes die na afloop van die tweede ronde met clubgenoten over de stelling discussieert en laat zien hoe het moet.

Op het programma van de derde ronde staat de eerste finale. Yong Hoon de Rover zegeviert in een spannende partij over Pieter Hopman. De latere kampioen vindt dat hij niet beter staat, maar meer dan remise zit er niet in. Het is een strijd, waarbij degene die toch gaat aanvallen het onderspit delft. Ook Colin Stolwijk handhaaft zijn score van honderd procent.

Voor het eerst sinds 13 maart 2016 – toen tegen clubgenoot Arend Stapel, tijdens het NHSB-lenteveteranenkampioenschap – verlies ik als witspeler en de troost is dat dat tegen een sterke opponent gebeurt. Met hem, Sierk Kanis (van het Vereenigd Amsterdamsch Schaakgenootschap), bespreken we de zetten in de analyseruimte en valt op hoeveel hij ziet in allerlei varianten. Die speciale zaal toont zo zijn nut aan en het leuke van een weekendtoernooi is dat er meer gelegenheid is om te analyseren dan bijvoorbeeld in een bondswedstrijd.

Colin Stolwijk – Yong Hoon de Rover staat als tweede finale gepland; in de vierde ronde. Beiden hebben drie uit drie, maar de Heerhugowaarder moet zijn meerdere erkennen in zwart die zijn grootste concurrenten heeft verslagen en een grote stap op weg naar de titel heeft gezet.

Op de zaterdagavond, met schaken tot bijna middernacht, is het rustiger dan overdag. Pieter Hopman klimt naar de gedeelde tweede plaats door Nick Manshanden op een nul te trakteren. Nick is de Hoorns kampioen van 2016 en de titelverdediger, die ’s ochtends op remise is blijven steken tegen Erik Romkes, raakt uit beeld voor een topklassering. Hij zal overigens op de slotdag niet in de arena verschijnen.

Zondagmorgen pakken Yong Hoon de Rover en Colin Stolwijk de punten van de verrassend hoog geklasseerden Özden Tuna (Santpoort) en Halil Gul (Kijk Uit), maar Pieter Hopman heeft het aanvankelijk niet makkelijk tegen Seréyo Bekkink. Als de dichte stelling enigszins open valt, wint de FM-speler een pion en met zorgvuldig spel verijdelt hij Hoornse tegenkansen. Seréyo moet rekening houden met een ver opgerukte vrijpion op de ene flank en een koningsaanval op de andere en na een alles-of-niets-paardzet is het voorbij.

Terwijl verschillende leden van Caïssa-Eenhoorn langs komen om te kijken, hebben drie meespelende clubgenoten zich te goed gedaan aan ‘dopinggebruik’. Bert Spil, Martijn de Wit en schrijver dezes slikken tijdens de zondagmorgenpartij een hamkaastosti en dit versterkende middel helpt de drie om een overwinning bij te schrijven.

Het Oscar Romero/Open Hoorns kampioenschap eindigt met een kleine finale. Pieter Hopman en Colin Stolwijk zitten tegenover elkaar met als inzet de tweede plaats. Ze maken er een spectaculaire partij van. Wit heeft in een stelling met voor elk twee torens en twee lichte stukken zes pionnen, tegen vier voor Colin. Maar de plus voor Pieter is een triplepion op de b-lijn. Om half zes staat die nog steeds op het bord, al heeft de witspeler inmiddels wel een stuk gewonnen en daarmee de partij en de tweede prijs. Colin Stolwijk voert in de eindstand een pelotonnetje van zes vierpunters aan (met onder meer de Caïssa-Eenhoorn-troeven Erik Romkes, TPR 2012, en Bert Spil, TPR 1902) en wordt dankzij een hoger aantal weerstandspunten derde.

En zo komt er na twintig uur en een kleine honderd minuten aan toegevoegde tijd een einde aan het eerste Open Hoorns nieuwe stijl. Het begin is bescheiden, net zoals het Hoorns kampioenschap van 1950. En net als veel evenementen die later een succes zijn geworden. ‘We hebben gwoon alle tijd’ om door te groeien naar iets moois.