Het was bijna de perfecte clubavond. Een oud-kampioen verslaan staat altijd goed op een ludus latrunculorum  curriculum vitae, oftewel een schaak-cv. Maar Fred Avis deed het op het beslissende moment beter en schrijver dezes resteerde slechts een troostrijk biertje.

We hadden al snel het tempo erin. Met wit speel ik graag Engels en de eerste twintig zetten leken wel automatisch uit de vingers te glippen. Fred wil nog wel eens een wilde partij op het bord leggen, inclusief offers met vraagtekens dan wel uitroeptekens, maar was nu de degelijkheid zelve. Daar lag mijn eerste winst: een opponent die zich aan mijn spel aanpaste.

De tweede winst was dat ik na die twintig zetten ook een goede stelling had. En nauwelijks achterstand in tijd. Zou het in onze zevende onderlinge confrontatie dan eindelijk lukken? Uit de eerste zes partijen had ik slechts twee remises gehaald; het leek erop dat de ban gebroken zou worden.

Een half uur later was alles gebroken, maar niet de ban. Fred schakelde snel over op de aanval, toen ik ook een aanvallende zet deed. Met scherp spel van twee kanten is hij in zijn element en binnen de kortste keren profiteerde hij van een open e-lijn om de matzet uit te voeren.

Gevoelsmatig had ik toch het idee dat er voor de witspeler ergens mogelijkheden lagen. Op een tafel vlakbij de bar volgde een uitgebreide analyse. In veel varianten leek Fred goed te staan, maar het gevoel dat ik een kans had laten liggen verdween niet. Het werd wel een bijna ideale clubavond. Hoe ziet die eruit? Voor mij is dat een praatje maken met clubgenoten, een partijtje spelen en op een redelijk tijdstip klaar zijn, nakaarten en tenslotte met een goudgele rakker erbij wat dollen of discussiëren.

Geen 1-0 uitslag, maar een 0-1 uitslag. Desondanks fietste ik tevreden terug naar huis. Een paar maanden geleden had ik in een bondspartij tegen Willem Meyles, oud-lid van Caïssa, bij een soortgelijke aanval van een zwarte dame te paard op de koningsstelling een mispeer gemaakt en was de strijd te vroeg gestreden. Tegen Fred miste ik ruim in het middenspel de beste zet, zo liet Fritz de volgende dag zien. De vooruitgang was zichtbaar.

‘Rutte schaakmat’ staat op de omslag van de Elsevier die gisteren door de brievenbus gleed. En op pagina 16: ‘Hoe de VVD zich schaakmat liet zetten’. Dat gebeurde bij Caïssa-Eenhoorn in de tiende ronde niet. Voorlopig is de ‘premier’ van onze club de beste VVD’er.