Het is al weer even geleden, maar in de achtste ronde van de KNSB
speelde Caissa-Eenhoorn een van de spannendste wedstrijden van het
seizoen tegen het Amsterdamse team SOPSWEPS. SOPSWEPS, wat zoals
bekend staat voor "Samen Op Stap Spelen Wij een Potje Schaak", is
ooit begonnen als een ludiek team met vrolijke zelfverzekerde
twintigers. Nu viel op dat het SOPSWEPS-team inmiddels bestaat uit
grijzende veertigers en vijftigers, grotendeels brave huisvaders, die
zelfs hun lollige colbertjes-met-rugnummers hebben afgezworen.
Niettemin blijft het een levensgevaarlijk team en met twee invallers
aan onze kant (Van Weersel en Edeling waren verhinderd). moesten we
meer dan een beetje vrezen voor de uitslag. De wedstrijd begon vreedzaam genoeg, met allereerst een snelle remise
van Peter Doggers tegen de sterke Emile Wusteveld.
Niet veel later volgde Martijn Monteban, die met zwart moeiteloos IM
Peek op een halfje had gehouden in een theoretische variant van het
Slavisch.
Arne Moll, bezig aan een slecht seizoen, besloot met zwart eveneens
geen risico te nemen tegen ex-hoofdklasser Eugene Rebers, en
forceerde zetherhaling in betere stelling.
Met een stand van 1,5-1,5 zou het bijna lijken alsof het een rustig
middagje werd, maar schijn bedriegt. SOPSWEPS kwam op voorsprong
doordat Jerrel Thakoerdien zich in een gecompliceerd middenspel
opeens liet matzetten.
Daan Zult deed wat terug: hij won vanuit slechte stelling met het
nodige geluk, speelden hardheid en ervaring zeker ook een rol.
Invaller Ardjan Langedijk, die in het Tweede al een mosterscore
vergaard had, deed ook in het Eerste goede zaken door in een
interessante Siciliaan het kanon Dinand Webbink op remise te houden.
Zo was de strijd dus nog steeds in evenwicht, en het werd zelfs nog
rooskleuriger want eerst pakte de andere invaller, Alexander Geerts,
een vol punt aan het laatste bord, in een wisselvallige partij waarin
de witspeler net iets te veel kansen nodig had om het initiatief naar
zich toe te trekken.
En het werd nog beter: Ron Deen had een eindspel met pluspion tegen
Jeroen van den Berg, wat hij knap, en tegen de verwachting van
menigeen in, tot winst wist te voeren. De partij is helaas niet
beschikbaar, maar neemt u maar van mij aan dat er met Rons
eindspeltechniek weinig mis is.
Gingen we dan gewoon winnen van deze tegenstander? Helaas, het mocht
niet zo zijn. Gilbert Vrancken had een rare partij tegen Johan Booij
en verloor in het eindspel volledig de controle over zijn stelling.
Enkele misrekeningen kostte hem het volle punt.
Maar dit was kinderspel vergeleken met het drama dat zich afspeelde
aan bord 1. Henk-Jan Visser, in bloedvorm verkerend, speelde met wit
tegen FM Roebers, still going strong na decennia in de KNSB. Dat was
veelbelovend, zelfs toen de stelling dat niet meer helemaal was, maar
zoals gebruikelijk was tijdnood Henk-Jan's grootste vijand. Kijk en
huiver.
Zo werd het dus toch nog 5-5, waarmee SOPSWEPS tot hun vreugde
handhavingskansen behield bij het ingaan van de negende ronde.
Belangrijker voor Caissa-Eenhoorn was dat het matchpunt, hoewel zuur,
in elk geval handhaving in de Eerste Klasse betekende. We konden dus
vrijuit spelen tegen DSC, waarover in het volgende verslag meer.