Het vierde heeft dit seizoen geen matchpunten gehaald. Het duel om de rode lantaarn tegen De Pion uit Wormer ging gelijk op, maar aan het eind van de avond gingen de punten naar de thuisclub. 4½-3½

Waar partijen vaak lang spannend blijven was het dit keer opmerkelijk hoeveel partijen eigenlijk al binnen een uur beslist waren. Aan bord één overkwam dit invaller Erwin Brouwer. Tegen de Wormer' kopman, team captain en Iron Maiden liefhebber Marc Hartog had hij een openingstrucje welke de Maiden-fan niet zag. Het kostte hem een stuk en het was niet moeilijk voor Erwin om de vis op het droge te halen. Eddie zal niet blij zijn.

Aan de andere kant viel Wout Druijf in hij zat tegenover Martin Selie. Ook hier liep de opening volledig uit de hand. Wout stond na tien zetten met een toren minder en een baggerstelling. Het siert onze man dat hij zijn baggerstelling nog behoorlijk wist te ontwikkelen, en hij hield het een hele tijd vol. Desalniettemin was Wout's missie kansloos en bleef het punt bij de thuisclub.

Naast Wout zat Gerrit Roos, die het moeilijker had met zijn eigen hoest en verkoudheid dan met zijn tegenstandster Quinta Helmer. Vroeg in het middenspel beschikte Gerrit over een stuk extra in een plezierig ontwikkelde stelling en de hoestbuien waren niet voldoende hulp voor de Wormer speelster om het naderende onheil te kunnen stoppen. Het duurde een tijdje maar ook hier kwam het volspelbare punt binnen.

Morra

In het hoge noorden van Friesland, waar de kieviten broeden in de grazige weiden, de Waddenzee zijn ziltige lucht infiltreert in de neusgaten van de inwoners, en de zwartbonte runderen vredig grazen in het groen, en daarbij af en toe abusievelijk gaan zitten op de nesten van de eerder genoemde kieviten, ligt het dorpje Morra. Het dorp kent in de schaakwereld grote bekendheid en is de enige plaats in Friesland waarnaar een opening genoemd is: het Morra gambiet. (Het is een wijdverspreide misvatting dat het gambiet naar de Franse schaker Pierre Morra zou zijn vernoemd; in werkelijkheid werd het voor het eerst gespeeld in 1911 in een bondswedstrijd tussen de toenmalige Schaakvereniging Morra en Schaakclub Moddergat.) Deze opening kwam op het bord in de partij tussen Jan Koopman en Arend Stapel. Normaal gesproken geeft wit (Koopman) in deze opening een pion maar Arend had al er al snel twee extra. Natuurlijk had wit daarentegen het nodige initiatief, maar het leek toch een zware dobber te worden om de kosten van twee pionnen te compenseren. Mijn hoop was dan ook dat Arend de druk zou kunnen pareren en in het eindspel zijn materiële voorsprong zou kunnen verzilveren. Helaas speelde de witspeler voorbeeldig. Arend had weinig ruimte en zag de witte stukken behoorlijk irritant doen, bijvoorbeeld door allerlei belangrijke velden te bezetten. Het punt ging naar Koopman.

Tegen de hoogst gerate Pion speler Stephan Paternotte kwam ik in een Siciliaan prima uit de opening maar verslikte me door (na de lange rokade) op a2 te laten inslaan. Ik kwam een pion in de min, maar Paternotte vond het moeilijk de juiste voortzetting te vinden. Hij kwam in tijdnood en daarin kwam ik een kwaliteit voor. Die gaf ik weer net zo hard weg, want ook voor mij was de winstweg zoeken niet eenvoudig. Ook in het eindspel maakten beide spelers foutjes en het eindresultaat was een dame (voor mij) tegen een pion op f2 (voor zwart) waardoor pat het hoogst haalbare was.

De andere partijen bleven langer materieel in evenwicht dan de voorgaande. Aad Laan voelde in de loop van de partij de druk op zijn stelling oplopen maar bleef overeind, gezien de uitslag op het wedstrijdformulier. Robbert van Dijkhuizen won ergens een pion maar kreeg vanaf dat moment meer druk op zijn stelling. De pion ging terug en tegenstander Hans Post had een enge vrijpion op de d-lijn. Maar het was in de tijdnoodfase en daarin redde Robbert een half punt.

Met 3½-3½ op het scorebord was de partij tussen Ron Greven en Bas van den Berg allesbeslissend. Het leek me dat de strijd lang gelijk op ging, maar toen de andere partijen afgelopen waren zag de situatie er bij Bas niet best uit. Hij stond een stuk en een pion achter en zijn beste hoop was een eindspel van K+L+P tegen K alleen op het bord te krijgen, en dan te hopen dat Ron dit niet zou kunnen uitbuiten. Het was duidelijk een zenuwslopend gebeuren. Zowel Ron als Bas permitteerden zich een onreglementaire zet. Toen Ron Greven dit deed kreeg Bas er twee minuten bij, wat nuttig zou kunnen zijn in tijdnood. Toen het Bas even later ook overkwam, en dus eveneens twee minuten aan de broek zou krijgen, vond hij het, inmiddels van zijn laatste pion beroofd, een mooi moment om de handdoek in de ring te gooien.

De Pion eindigt zevende, wij eindigen troosteloos onderaan en beide mogen het volgend jaar in de tweede klasse proberen. Voor beide teams lijkt dit een geschikter niveau dan de eerste klasse.