Het was gisteren dubbel feest. Twintig jaar met Caïssa getrouwd en nog langer met Margreet.
Als mooiste meisje van de klas zat Caïssa naast me, toen ik op de ULO (aan Onder de Boompjes in Hoorn) zat. Daarna scheidden onze wegen.
In het voorjaar van 1992 kwam het tot een hernieuwde kennismaking. Na jarenlang veel avonddiensten te hebben gedraaid, was het resultaat van een verandering van kantoor minder avondwerk. De kans om te gaan schaken deed zich voor na een interview met voorzitter Fred Avis over het naderend open Hoorns kampioenschap. Er waren geen klussen meer op dinsdagavond en ik meldde me aan als deelnemer. Om zeven weken later te merken dat de verliefdheid er nog steeds was.
Vanaf de eerste dinsdag van september 1992 vormden Caïssa en ik een paar. En ik moet zeggen: ik ben bij een geweldige schoonfamilie terecht gekomen. Iedere keer als ik op bezoek kwam, voelde ik me er direct thuis. Of ik nu tegenover een verre oom zat, de liefste tante, een neef of een zwager, nooit zaten wij om een woordje verlegen. Steeds was gezelligheid troef.
In al die jaren hebben Caïssa en ik ook prachtige reizen ondernomen. Naar Julianadorp, waar ik mijn eerste bondswedstrijd speelde. Naar Bakkum om van dichtbij het veroveren van de NHSB-beker mee te maken. Naar Koedijk om tegen twee grootmeesters te spelen. Er stonds zelfs een keer een mini-cruise naar Texel op het programma. En we hebben tijdens zo’n vakantie-uitje menig prijs gewonnen, bijvoorbeeld in Andijk.
Met Margreet ben ik de afgelopen dagen in Ponypark Slagharen geweest om onze trouwdag te vieren. Daar bleek dat ze allergisch voor paarden is. Ik had mijn schaakcomputer meegenomen en zelfs bij 1. Pf3 moest ze niezen.