Regelmatig heeft de jeugd de macht gegrepen op het open Hoorns kampioenschap. Met winnaars als Erik van Tooren, Ton Wessels, Tom Balla, de bijna dertiger Sjoerd Plukkel, Ron Deen, Peter van Waert en Dirk Lont is daar de laatste tien seizoenen de klad in gekomen, maar met de eindzege van de 17-jarige Nick Manshanden komen de tijden van de jonge winnaars weer terug.
Het record is in handen van Dimitri Reinderman die op 10 juni 1986 de Hoornse titel veroverde, toen hij 13 jaar en 10 maanden was. Hij staat ook op de tweede en derde plaats van de leeftijdenranglijst, want de huidige grootmeester en oud-landskampioen prolongeerde zijn succes in 1987 en 1988. Na hem komt Sjors Broersen die in 2001 als kersverse Hoorns kampioen 16 jaar en 3 maanden telde. Sjors zegevierde eveneens in 2002. Volgende op de lijst is Gerrit Roos die met 17 jaar en 7 maanden in 1968 op de eerste plaats van het open Hoorns kampioenschap eindigde. Voor Tom Balla en Nick Manshanden moeten we de dagen erbij halen. Beiden schrijven de titel op hun naam, als ze 17 jaar en 8 maanden jong zijn. Bij Tom (op 2 juni 1992 veroverde hij zijn eerste Hoornse titel) komen er acht dagen bij, bij Nick twee.
In 2013 – ja ja, slechts drie jaar geleden – maakt Nick Manshanden zijn debuut op het open Hoorns kampioenschap. Hij is in groep 3 ingedeeld en staat met zijn rating van 1000 onderaan op de deelnemerslijst. Hij verliest van Arie Bruidegom en Gerrit Pannegieter, heeft op de derde dinsdagavond geen tegenstander en boekt in de vierde ronde, tegen Hans Schouwink, zijn eerste OHK-zege. Hij verslaat vervolgens ook Gerard Dudink, is de week erop afwezig en rondt het evenement af met een remise tegen Willem Spaan. Bij elkaar goed voor 3½ punt en de achtste plaats.
Het volgende jaar is Nicks naam weer onderaan de deelnemerslijst te vinden, maar met een rating van 1584 speelt hij wel in groep 1. Hans de Vries is zijn eerste opponent en Nick bereikt met een prachtige combinatie een winnende stelling. Na een bye zit hij tegenover Fred Avis die hem op de eerste nederlaag trakteert. Clubgenoot Bert Spil delft het onderspit, Erwin Brouwer houdt het aanstormende talent van Caïssa-Eenhoorn op remise. Peter van Waert (dan koploper met Rob van den Heuvel) houdt met winst op Nick zijn titelkansen in stand, waarna Volendammer Henk Veerman in de slotronde Nick verrast. Met drie punten wordt hij tiende.
Vorig seizoen werd zijn OHK een fiasco, maar dit jaar draait Nick Manshanden vanaf de eerste avond in de top mee. Hij is, net als eindwinnares Robin Duson in groep 2, als derde geplaatst en behoort daarmee tot de favorieten. Onder die druk gaat de latere kampioen niet gebukt. Heel geroutineerd speelt hij op de zeven avonden en stelt haast professioneel de toernooiwinst veilig. Met Nick loop ik zijn partijen na.
In de eerste ronde neemt hij het op tegen Sernin van de Krol, een van de gevaarlijkste spelers van Caïssa-Eenhoorn. Op de verenigingsratinglijst staat Sernin in de middenmoot, maar hij heeft in de clubcompetitie wel Peter Holscher, Sjoerd Kelder, Erwin Brouwer, Bert Spil en Robbert van Dijkhuizen verslagen en de remises tegen Hans de Vries, Erik Romkes en Ton van Dijk mogen er ook zijn.
De twee clubgenoten vallen op z’n Engels aan. In het middenspel mist Sernin een paardvork, waarmee wit de kwaliteit wint. Door het open karakter van de partij is die niet beslissend. Na de veertigste zet besteedt de zwartspeler te weinig aandacht aan zijn verdediging en dat breekt hem op. Hij verliest zijn laatste stuk en de a-pion van Nick zal promoveren.
Na de secretaris van Caïssa-Eenhoorn treft Nick Manshanden in de tweede ronde weer een bestuurslid van de organiserende vereniging: ‘jeugdcommissaris’ Robbert van Dijkhuizen. ,,Ik had me hierop voorbereid. Twee maanden eerder had ik in de clubcompetitie ook Engels tegen Robbert en toen opende ik met 1. … e5. Nu speelde ik 1. … g6.’’ Lange tijd blijft de spanning gehandhaafd. Na een grootscheepse afruil wint Nick met een dameschaak een stuk, maar Robbert mist de mogelijkheid om een groot aantal schaakjes te geven, waarmee de partij wegens zetherhaling of driemaal dezelfde stelling in remise zal eindigen. Nu kan de latere kampioen uit die schaakjesreeks ontsnappen en houdt dan in het eindspel een gezonde loper als extraatje over.
Een maand voor de start van het Open Hoorns verloor Nick Manshanden (met de zwarte stukken) van Hans de Vries. Voor Hans, die in de hoogste groep al eens op de derde plaats is geëindigd, was het een van zijn vijftien winstpartijen in de clubcompetitie en daarmee heeft hij de meeste 1-en achter zijn naam.
De OHK-partij gaat lang gelijk op. In het verre middenspel krijgt de strijd, na een afruil van de meeste lichte stukken, een open karakter en al snel daarna valt de beslissing. De witveldige loper van Nick is actiever en dat geldt ook voor zijn twee torens op de open c- en e-lijn. Hans kan een mataanval niet meer pareren.
Op de derde avond is Peter van Waert afwezig en voor zijn bye krijgt hij een half punt. De routinier van De Groene Zes raakt een halfje achter op Nick Manshanden die nog steeds een score van honderd procent heeft en in de vierde ronde tegen zijn concurrent speelt. Het wordt een korte topper: twaalf zetten en remise. ,,Het is een rustige variant van de Caro-Kann. Misschien is de slotstelling een ietsje beter voor mij. Peter heeft een pion op e5 die hij moet verdedigen. Dan is f4 de beste zet en die zal hij waarschijnlijk wel hebben gespeeld. Met deze remise houd ik in ieder geval mijn voorsprong op de ranglijst vast.’’
Van de drie achtervolgers met drie punten (Peter van Waert, Sjoerd Kelder en Robbert van Dijkhuizen) heeft Nick het al tegen Peter en Robbert opgenomen en voor de vijfde ronde blijft Sjoerd over als opponent. ,,Slash Pjotr Petrovic’’, zegt Nick met een brede grijns. ,,Het is een interessante partij. Wit speelt de Lipnitsky-aanval en een van de scherpste varianten is Lc4. Het is heel lang spannend, maar in tijdnood verliest hij een stuk en is de beslissing gevallen.’’ En welgemeend: ,,Ik was met Sjoerd meegereden naar De Kreek en gelukkig mocht ik met hem ook terug. Sjoerd is een sportieve jongen.’’
Ook Peter van Waert zegeviert (Robbert van Dijkhuizen heeft een bye opgenomen), waardoor Nick Manshanden nog steeds een half puntje meer bezit dan de nummer 2 van de ranglijst. In de zesde ronde neemt hij plaats tegenover Erik Romkes, een solide spelende clubgenoot. Vier maanden eerder is in dezelfde theaterzaal van De Kreek het Westfries kampioenschap begonnen met onder meer de partij Nick Manshanden – Erik Romkes, waarin wit na 59 zetten genoegen moest nemen met remise.
De strijd wordt nu aanmerkelijk sneller beslist. In een weinig gespeelde variant van het Spaans is na dameruil de materiaalverhouding niet gelijk (torens en loper voor Erik, toren en drie lichte stukken voor Nick), maar de stelling biedt Fritz geen mogelijkheid om een duidelijke voorkeur uit te spreken. Dat verandert, als een zwarte toren ingesloten raakt. Na 24 zetten wint wit en loopt daarmee een half puntje uit, want Peter van Waert remiseert tegen Robbert van Dijkhuizen.
Het lijkt erop dat de voorsprong van Nick Manshanden na zes ronden voldoende is voor de titel. Hij heeft tegen vijf opponenten uit de top acht gespeeld en daarmee een flink aantal weerstandspunten opgebouwd. Die beslissen bij gelijk eindigen, omdat alleen Peter in het gunstigste geval langszij kan komen en de twee toppers onderling remise zijn overeengekomen. De koploper en de GZ’er hebben drie dezelfde tegenstanders gehad, zodat er voor Peter weinig mogelijkheden zijn om op ‘WP’ in te lopen.
Nick wordt in de slotronde verrast door Fred Avis, al is dat gezien de onderlinge score niet zo sensationeel. Peter van Waert haalt het volle punt binnen en de vice-kampioen blijft als enige ongeslagen. Hij moet het wel met de tweede plaats doen. Fred – die vorig jaar al dicht bij een podiumplaats was – eindigt voor de tweede keer in zijn schaakcarrière bij de beste drie van het Open Hoorns.
Als enige verslaat hij de kersverse kampioen. In een Gesloten Spaans is er aanvankelijk niets aan de hand. Na 22 zetten staat Nick zelfs een tikkeltje beter, omdat Fred over het loperpaar beschikt en met veel pionnen op het bord de meeste diagonalen gesloten zijn. De witspeler heeft twee paarden. Hij anticipeert echter verkeerd op het offensieve spel van Fred die snel een winnende aanval kan opzetten. Een kampioenschap gaat evenwel niet over één partij; over zeven dinsdagavonden gerekend is Nick Manshanden de succesvolste OHK-speler.