Caïssa-Eenhoorn 5 is met een mooi rijtje bezig. De eerste bondswedstrijd van dit seizoen werd met 4½-1½ gewonnen, de tweede met 5-1 en de derde, gisteravond tegen Opening’64 3, met 5½-½.

Om de lezer meteen uit een droom te helpen: het vierde duel zal geen 6-0 uitslag opleveren. In de derde klasse C strijden drie ploegen om de titel. Naast ons vijfde zijn dat Attaqueer en Vredeburg en laatstgenoemde is op vrijdag 6 januari gastheer voor Caïssa-Eenhoorn 5.

Met drie weken vertraging kwam Opening’64 3 naar Zwaag. Op 29 november stonden de Pancrassers op het punt om in de auto te stappen, toen een van de spelers onwel werd en met spoed naar een ziekenhuis ging. Gisteravond zat hij (Bahman Rahmani) weer achter het bord en mede gezien zijn spel tegen David Groen kunnen we stellen dat de schaker aan de beterende hand is.

Basiskracht Gijs Leene gaf de studie voorrang boven de stukken. Frank Tieken maakte zo voor de tweede maal dit jaar zijn opwachting als invaller en aan het zesde bord ging hij op herhaling: weer winst. Op de achtste zet offerde Frank zijn a-pion om het b-boertje te kunnen doorschuiven. Dat pakte tegen Robert Bloem goed uit, want vier zetten later had wit een stuk gewonnen. De Hoornse routinier schakelde vervolgens zijn Horowitz-lopers in om beide torens te veroveren. Zo ver kwam het niet, want na kwaliteitswinst had hij de felicitaties van zijn opponent al gekregen.

Kopman Arend Stapel vergrootte de voorsprong. Hij nam het op tegen Richard Gooijers die vanaf zijn geboorte blind is en inmiddels een bewonderenswaardige schaakcarrière van zo’n dertig jaar heeft opgebouwd. Aan het eerste bord zette hij een Siciliaan goed op, maar verslikte zich op de negende zet door zijn dameloper onverdedigd op h4 te plaatsen. Dat kostte hem een centrumpion, waarna Arend nog een kleine dertig zetten nodig had om zijn voordeel te verzilveren. De Hoornse zwartspeler koos voor een stevig aanvalsplan op de damevleugel. Richard hield die flank aanvankelijk dicht en besloot tot het offeren van de kleine kwaliteit. De samenwerking van zijn overgebleven stukken (dame en beide torens) was echter niet ideaal en met een ijzersterk loperpaar kon Arend snel de buit binnenhalen.

Cijfermatig kwam het enige Hoornse minpuntje van schrijver dezes die tegen Sebastian Wolkers op remise bleef steken. Met wit had hij in het vroege middenspel een centrumpion kunnen winnen, hoewel daar complicaties aan vast zaten en huisanalyse de volgende dag uitwees dat het geen grote plus zou opleveren. CE’s teamcaptain kwam enigszins in de problemen na de Pancrasser lange rokade, toen zijn opponent met de pionnen op de koningsvleugel opstoomde en er ook een paardoffer tegenaan wilde gooien. Zoals mijn clubgenoot Bert Spil later aangaf, had wit het stuk kunnen slaan. Het ontwaarde matspook op de h-lijn bleek niet te bestaan, omdat er een vluchtveld op f1 kon worden gecreëerd.

Ondertussen had Sebastian nog maar een paar minuten over en ik een half uur. In de wetenschap dat Arnold van der Wolff een stuk en Gerard Groot een pion meer had, bood ik – steunend op het grote vertrouwen in beide ploeggenoten – remise aan.

Dat vertrouwen was gewettigd. Gerard zorgde voor een degelijke verdediging tegen de Siciliaan van Frank Verkerk die in het middenspel met een achtergebleven d3-pion werd opgezadeld. Via een ruil van alle torens peuzelde de zwartspeler die op. Beiden belandden in een eindspel met een Hoornse loper en een Pancrasser paard, maar doorslaggevend was dat Gerard zijn koning eerder een centrale positie gaf. De laatste stukken verdwenen van het bord, terwijl de routinier van Caïssa-Eenhoorn ook nog een tweede pion meepakte en een gewonnen stelling bereikte.

Vervolgens scoorde Arnold van der Wolff. Een Geweigerd Koningsgambiet leverde hem tegen Sjaak Schut de nodige ruimte op de koningsvleugel op. Wit speelde daar op de aanval, maar kwam aanvankelijk niet veel verder. Dat veranderde, toen zwart een paardschaak op f6 niet met zijn loper maar met zijn g-pion beantwoordde. Op de half open g-lijn viel de beslissing. Sjaak dacht zijn dame op g6 met … Lg5 te verdedigen tegen een witte toren op g3. De actie kostte hem echter het stuk dat – bij twee verdedigers – niet opgewassen was tegen drie aanvallers. In een lopereindspel met een paard extra had Arnold rap de winnende opstelling gevonden.

Als laatste was David Groen bezig. In een aparte aanpak van het Konings-Indisch moest Bahman Rahmani erg letten op de positie van zijn dame. Hij had er vijf zetten voor nodig (tussen de achtste en de veertiende) om haar in veiligheid te brengen. Door dat tempiverlies kon zwart een energieke stelling opbouwen met mooie diagonalen voor het loperpaar en een sterke b-lijn voor zijn zware stukken. Het zorgvuldige spel van David werd bekroond met pionwinst. In naderende tijdnood bleef hij rustig en keek naar een winnende stelling, toen de Pancrasser vlag viel.

En zo luidt Caïssa-Eenhoorn 5, in navolging van het derde, als koploper het oude jaar uit. Op 6 januari weten we of de goede wensen hebben geholpen.