Ook dit jaar bleek een weekje HZ toernooi in Vlissingen weer eentje om niet snel te vergeten. Na een slecht toernooi in Amsterdam ging het in Zeeland een stuk beter. Een mooi en gezellig weekje met een topgezelschap. Deel 1 van mijn verslag over deze week (deel 2 met fragmenten volgt snel).

 

Over het SPA toernooi ga ik het verder niet hebben. Dat sloeg namelijk nergens op van mij. Ik voelde me daarom ook niet erg geroepen om daar iets over te gaan schrijven. Dus dat heb ik ook maar niet gedaan. Uiteraard wel de complimenten aan alle clubgenoten die het daar (en elders deze zomer) goed hebben gedaan.

Goed, twee weken verder en wij zitten in Zeeland. Het jaarlijkse HZ toernooi in Vlissingen. Altijd sterk bezet, een mooie speelzaal en een prettig speelschema. Met vier clubgenoten die Vlissingen aan hebben gedaan kan gezelligheid ook niet uitblijven. Zowel voor, tijdens of na de partijen. Je komt er altijd wel eentje tegen.

Het toernooi kende een valse start. Door vage ‘technische problemen’ kon arbiter Paul van Rooijen pas om 19:30 uur (moest 18:30 uur zijn) het belletje rinkelen. Over dat belletje rinkelen later meer. Over naar de eerste ronde. In Vlissingen wordt er in één grote groep gespeeld en dan is het altijd eentje waarbij het ratingverschil tussen de spelers enorm is. Zo kregen Ronald Ritsema en Robin Duson op papier ‘een makkie’, en Martijn de Wit, Sernin van de Krol en ikzelf een zware kluif.

Waar Ronald en Robin uiteindelijk ook wonnen speelde Sernin een strakke partij tegen zijn 2000+ opponent. Hij overspeelde zijn tegenstander, maar miste net aan de winst. Wel een knappe remise. Martijn speelde ook erg sterk, maar kon het helaas niet afmaken in een zeer gecompliceerde stelling. Zelf werd ik overspeeld in de opening door de FM, en haalde mijn ambitieuze stukoffer te weinig uit.

Snel naar bed, want zondag wachtte er twee ronden! Altijd even pittig met een ochtend/middagronde en een avondronde. Robin had daar echter totaal geen last van. In ronde twee won ze namelijk in een prachtige partij voor het eerst van een 2200+ speler, terwijl ze een ronde later knap FM Nick Maatman (2386) op remise hield met zwart. Een prachtig resultaat voor onze EK-ganger!

Ronald speelde een goede twee ronde tegen Henk Vedder, maar miste net aan de remise waarna nog een lange zit volgde met een jammerlijke 0. S’avonds kwam Ronald op zijn buurt niet verder dan een remise in zijn tweede toreneindspel op rij.

Zelf miste ik in ronde twee tegen ‘gambietman’ een aantal simpele pointes en blunderde een stuk. Net als een ronde ervoor gunde ik het mijn tegenstander wel, mij op mooie wijze mat te zetten. Gaan we weer dacht ik, pff.. Gelukkig herpakte ik mezelf met de witte stukken een ronde later. Zwart mishandelde een Benoni zo dusdanig dat ik even perplex stond, en de andere achteraf ook. Toen ik me er vervolgens doorheen kon wurmen was het eindspel een formaliteit. Toch wel een fijn gevoel om weer eens te weten wat winnen is!

Sernin kende een zware zondag. Hij speelde weliswaar een goede ochtendpartij waarin hij uiteindelijk jammerlijk stukwinst miste, maar kon in de avond geen potten breken. Helaas 2x een 0. Voor Martijn gold dat ook, alleen kwam hij in de ochtend wel tot winst toen hij op de juiste manier de aanval van zijn tegenstander op mooie wijze counterde. In de avond ging het net als de bij Sernin wat minder wat resulteerde in een 0.

De maandag, vierde ronde, gaat de geschiedenisboeken in als dé dag. Niet zo zeer omdat het de eerste verliespartij van Robin betekende dit toernooi (tegen FM Tim Lammens; 2300+), maar meer omdat haar vier clubgenoten die in hetzelfde appartement verbleven voor het eerst ooit (of voor zover Ronald heeft meegemaakt) dé perfecte score van 4 uit 4 binnenhaalden. Dat ging allesbehalve vanzelf. Ronald kwam snel (en opnieuw) in een toreneindspel terecht waarin hij ditmaal wel kon oogsten. Martijn kreeg een heerlijke stelling waarin hij zijn Duitse opponente overspeelde.

Dat Sernin en ikzelf zouden gaan winnen konden de andere niet aan zien komen. Met een kwaliteit minder leek Sernin namelijk van oud-clubgenoot Aart Kögeler te gaan verliezen en mijn stelling met drie pionnen minder leek ook hopeloos. Maar, vervolgens trapte Kögeler in een vorkje, en was het geluksgehalte bij mij nog iets hoger. In een totaal verloren positie waarin de witspeler allerlei simpele winsten miste bleef ik vechten en kansen creëren. Dat pakte goed uit, want na een blunder kon ik mijn tegenstander op mooie wijze mat zetten.

Zo’n score moet natuurlijk worden gevierd. Nu schijnt het zo te zijn dat er een ijsjesscore (minimaal 75% - 3 uit 4) bestaat. Daar hebben we ruimschoots aan voldaan, maar wie gaat die dan betalen? Gelukkig was ik zelf zo stom om in een melige bui een weddenschap aan te gaan met Martijn. Joh, als jij nou op dat belletje ‘drukt’ (waar de ronde mee wordt geopend) tijdens de partijen haal ik de ijsjes. Dus dat deed hij zonder dat er geluid uit kwam. He, balen 😛

Goed, terug naar het toernooi. De vijfde ronde bleek maar weinig succesvol. Viermaal een 0, maar er was wel weer één die geluk had en een punt binnen kon halen. Vanuit de opening belandde ik uiteindelijk in een riante positie, maar zag ik in de tijdnood de winstweg niet, dus leek er remise uit te gaan komen. Echter, met de witte stukken werd ik een handje geholpen waardoor er een gewonnen dame tegen toreneindspel op het bord kwam. Na twee nullen drie op een rij, dat is nog eens lekker 😊.

Met 3 uit 5 mocht ik het een ronde later wat hoger opzoeken. Dat bleek maar voor korte duur aangezien Erik Sparenberg de opening een stuk beter begreep dan ikzelf. Konden Robin en Ronald weer een poging wagen om over mij heen te gaan. Dat lukte in beide gevallen. Robin profiteerde van een foutje van haar tegenstander, terwijl Ronald zijn Duitse tegenstander in een koningsaanval totaal van het bord veegde. Martijn en Sernin kenden een mindere avond. Beide gaven namelijk kansrijke stellingen weg.

Ronde 7 was er weer zo eentje waarin ikzelf geluk afdwong (of niet?!). Waar Robin tegen een 0 aanliep, en Ronald niet verder kwam dan remise speelde ikzelf een iets te scherpe opening. Nadat ik totaal verloren kwam te staan bleek mijn tegenstander (waar ik een jaar eerder remise tegen speelde in Vlissingen) niet opgewassen tegen de tijdsdruk en blunderde finaal. Weer een lekker stukje vechtschaak. Ik nam dat punt uiteraard maar al te graag aan 😊. Aan de andere kant van de zaal won Martijn op mooie wijze zijn partij (opnieuw met zwart) van zijn iets te aanvalslustige opponent. Waar de een geluk heeft, is er ook een keerzijde. Dat gold voor Sernin die pech had en opnieuw een bittere 0 moest incasseren.

De laatste twee ronden zijn altijd wat rommelig (vrijdagavond en zaterdagochtend), maar het waren dan ook wel twee prachtige dagen om het toernooi mee af te sluiten. Zo had ik mijn goede schaakvriend Michaël van Liempt uit Voorburg uitgenodigd. Daar heb ik geen moment spijt van gehad, want het leverde namelijk gezellige uurtjes op naast het schaken!

Het geluksgehalte achter het bord was bij mij wel een beetje opgeraakt. Nadat ik in ronde 8 een aantal mooie winstkansen had gemist, blunderde ik namelijk een stuk. Hetzelfde in de laatste ronde. Alhoewel, nadat ik zo dom was om remise aan te bieden na een beroerde zet (had ik totaal niet in de gaten dat het slecht was) bleef ik wel weer vechten. Dat vechten leverde me zelfs eerst een gelijke stelling opleverde, en later ook een gewonnen stelling. Ik wilde echter geen risico nemen met zo weinig tijd en voor de remise gaan: 4,5 punt (Ja, ik had ook 4,5 punt @NHD). Een mooie score wat me weer wat ratingpuntjes oplevert die ik eerder ben kwijtgeraakt.

Bij Ronald kon ik mooi afkijken in de achtste ronde, aangezien ik naast hem zat. Met zwart leek hij aan de winnende hand te geraken, alleen bleek hij niet helemaal secuur. Hierna moest hij wel in remise berusten. Ook hij kwam niet verder dan 4,5 punt nadat hij pech had met de indeling. Hij werd namelijk aan diezelfde Tim Lammens gekoppeld (Robin verloor eerder van hem) waar hij weinig kans tegen had.

Bij Robin leek het kaarsje een beetje uitgegaan te zijn. Na een fantastische start volgden er weinig resultaat (wel tegen louter sterkere spelers). Ronde 8 bleek voor haar dan ook een dieptepunt waarin ze plots een toren weg blunderde tegen een veel lager gerate speler. Dat ik het mezelf niet meer kan herinneren wanneer dat voor het laatst is gebeurd geeft wel aan dat ze ongelofelijk goed is geworden. En gelukkig blijft ze ook gewoon maar een mens. Dat ze een nederlaag wat makkelijker kan accepteren bleek vervolgens wel aan haar slotronde. Gewoon weer een goede partij en dus een mooi punt, super! En dan net als haar twee clubgenoten op een 50% score.

Samen met Michaël had Martijn nog even wat moois voorbereid voor in de avondronde. Helaas kwam dat niet helemaal op het bord, en kwam er een variant op het bord waarin zijn Belgische tegenstander meer in thuis was. Hij eindigde het toernooi met een remise tegen de ‘autobelg’ waarbij ook ditmaal enig geluk kwam kijken. Maar die tellen ook gewoon. Een sterk debuut met 3,5 punt en een mooie ratingwinst.

Waar Ronald nog werd verslagen door een ‘Van Foreest’ (Lucas), kon Sernin er mooi eentje op zijn palmares bijschrijven. In de voorlaatste ronde pakte hij namelijk de jongste van het stel (Nanne) in, in een keurige partij. Na een matig tussenstuk sloot hij het toernooi vervolgens goed af met een remise tegen een sterkere speler. Het toernooi goed afsluiten is toch altijd wel fijn: 3 uit 9.

 

Dat was hem weer. Voordat ikzelf bij de prijsuitreiking nog even verrast werd met een ratingprijs moesten we nog steeds dat ijsje halen. Zo geschiedt, zo gedaan. Eentje met een dip en een toepasselijke voor Robin 😉. Maar het smaakte goed.

 

Uiteraard nog even een dankwoordje aan iedereen voor deze mooie week. Het was top!

 

Foto's van Peter Ploegaert

Klik hier voor de website van het toernooi met alle resultaten

Het verslag van Michaël is ook zeer de moeite waard om te lezen: klik hier