De interne competitie is lang niet zo spannend geweest als dit seizoen. Na een periode waarin Ronald Ritsema min of meer met kop en schouders er boven uit stak en Roy Kerkhoven vorig seizoen al ver voor het einde niet meer in te halen bleek, is het nu bijna elke week in de top tien stuivertje wisselen. Niet geheel onopgemerkt maar toch wel solide spelend schuift ook Sjoerd Kelder naar de top en is als enige nog ongeslagen. Zijn partij tegen Arnold van der Wolff ging lange tijd gelijk op . Maar de vele tijd die er in was gestoken leverde wel wat snel een punt op, hoewel Sjoerd zelf niet zo tevreden was over zijn partij. Om die toch te publiceren vond hij niet nodig.

De zaal was maar voor de helft gevuld, want 14 partijen op een dinsdagavond is voor Caïssa-Eenhoorn-begrippen wel wat weinig. Dat kwam ook omdat er in Westwoud gespeeld werd voor het Westfries kampioenschap.

De partij die er uitsprong was op papier een interessante en dat werd het ook tussen Gijs Leene en coming-man Rick Manshanden. De Siciliaan die op het bord kwam bleek voor beide spelers niet onbekend terrein. Gijs aanvallend op de koningsvleugel en Nick kreeg op de damevleugel alle ruimte. Met de opstoot van wits f-pion werd de lont in het kruitvat gestoken en leek het of zwart pionwinst aan deze actie zou overhouden. Met nog meer materiaalwinst leek de partij gespeeld, maar in de hevige tijdnood greep Nick mis en kon het mat niet meer voorkomen.

Met Sernin van de Krol dit keer als tegenstander was ik gewaarschuwd na zijn knappe overwinning vorige week op Fred Avis. De Pirc die op het bord kwam werd zeer secuur opgezet en met het vroege g5 op zet 12 en het laten ruilen van de witveldige loper moest Sernin achteruit. Het loperpaar en de half open d- en e-lijn met diverse matdreigingen waren voldoende om de partij in mijn voordeel te beslissen.

Bert Spil vertoont weer wat flair en versloeg toch wel makkelijk Ton van Dijk en ook de prestaties van de youngsters Kevin de Rooy en Vladimir Bartels vielen op.