Met het clubkampioenschap van Peter van den Brink heeft Caïssa-Eenhoorn voor de derde keer een nieuwe naam bovenaan de ranglijst. Na vijf titels op rij van Ronald Ritsema (met tien in totaal recordhouder) doorbrak in 2018 Roy Kerkhoven de hegemonie en werd Gijs Leene een jaar later zijn opvolger. Het COVID-virus zorgde voor een stilstand, de hervatting van de clubcompetitie leverde een overtuigende winnaar op.

Peter van den Brink, sinds een kleine week kersvers clubkampioen, noteert in zijn partij tegen vice-kampioen Nick Manshanden.

In 22 partijen kwam Peter tot veertien overwinningen en acht remises. Hij speelde dertien keer tegen opponenten uit de top tien en pakte tweemaal anderhalve punt in de toppers tegen zijn grootste concurrenten Nick Manshanden (tweede) en Robbert van Dijkhuizen (derde). Zijn ongeslagen score is niet uniek, maar komt weinig voor. Ronald Ritsema verloor in het seizoen 2015-2016 geen enkele keer, Wilko van der Gracht in 1989-1990.

Nick Manshanden mag zich voor de derde keer vice-kampioen noemen. In 2014-2015 met zes verliespartijen, in 2016-2017 met vier en de afgelopen maanden incasseerde Nick alleen een nul tegen de vorige en de kersverse kampioen. Hij is een stabielere topspeler geworden.

In zijn tiende seniorenseizoen tekende Robbert van Dijkhuizen voor zijn beste eindklassering ooit. Het rijtje van Caïssa-Eenhoorns voorzitter ziet er als volgt uit: 32^e, 32^e, 17^e, 8^e, 4^e, 5^e, 4^e, de twee coronajaren tellen we niet mee, 3^e. Een mooi geleidelijke progressie. Van zijn elf partijen tegen toptienspelers waren er zes tegen de drie concurrenten uit de top vier.

Robbert van Dijkhuizen (rechts) met wit op weg naar de winst tegen Ger Roos. Mede daardoor haalt de clubvoorzitter nog net het erepodium.

Een hoge eindklassering is voor Bert Spil niet nieuw. In 37 seizoenen haalde hij zestien keer de top tien en de vice-kampioen van 2002 pakte voorts driemaal de derde en tweemaal, inclusief 2022, de vierde plaats. Hij heeft één dinsdagavond gemist – net als debutant Martijn Quatfass – en ook om die reden kan hij op een prima competitie terugzien.

Fred Avis begon de slotronde als derde, maar zakte door de nederlaag tegen Roy Kerkhoven naar de vijfde stek; een evenaring van zijn prestatie uit 2018-2019.  Vanaf de fusie is zijn slechtste eindklassering de achtste plaats en het is daarom opvallend dat hij slechts één keer op het erepodium heeft gestaan: derde in 2018. De clubkampioen van 2010 is in de laatste zeven competities viermaal vijfde geworden.

In de twee onvolledige coronaseizoenen draaide David Verweij in de bovenste regionen mee en met zijn zesde plaats dit seizoen heeft hij zijn niveau bevestigd. Hij won dertien partijen (in 25 ronden) en dat is een persoonlijk record.

Door een lager aantal gespeelde partijen verloor Robin Duson te veel terrein om in de bovenste regionen mee te draaien: zevende. In acht seizoenen, inclusief de twee coronajaren, is ze op 96 dinsdagavonden actief geweest. Dat levert een mooie score op: 53 winstpartijen, 25 remises, 18 verliespartijen.

Zwartspeelster Robin Duson aan zet tegen Mason Brouwer. De topper zal geen winnaar/winnares krijgen.

Het valt niet altijd mee om een functie binnen de club te combineren met het spelen van partijen: dat kan ten koste van de concentratie gaan. Mede om die reden is de achtste plaats van Sernin van de Krol bijzonder. Met nog drie ronden te gaan stond onze competitieleider (en arbiter) vijfde, maar door remise tegen koploper Peter van den Brink en nederlagen tegen Robin Duson en Nick Manshanden zakte hij iets. Sernins beste eindklassering was de twaalfde stek in 2019, hij is nu een toptienspeler.

Dat geldt ook voor Mason Brouwer die over een maand zijn vijftiende verjaardag viert. Het Caïssa-Eenhoorn-talent had in het coronatijdperk één winstpartij geboekt en voegde daar dit seizoen negen aan toe. Hij hield de top twee op remise (maar verloor ook van Peter en Nick) en pakte met een prima score van 11½ uit zeventien de negende plaats.

Met een sterke eindsprint is Roy Kerkhoven nog net de top tien binnengeslopen. In de 22^e ronde verloor hij van Bert Spil en zakte naar de 27^e plaats. Daarna veranderde er door twee rapidavonden niet veel, maar met 3½ punt uit zijn laatste vier partijen steeg de oud-clubkampioen nog flink.

Het tiende seizoen Caïssa-Eenhoorn telde 64 deelnemers aan de clubcompetitie. Een flink aantal heeft echter een maand of minder gespeeld. Dertien schaakliefhebbers waren vier of minder dinsdagavonden aanwezig, liefst zeven hebben slechts één partij achter hun naam staan.

Zoals altijd zijn er opvallende prestaties. Aad Laan klasseerde zich als elfde, een aanmerkelijk verschil met 2019 (26^e). Slechts één remise in zeventien partijen; het past in het beeld van de vele beslissingen op elke clubavond. Dezelfde prestatie leverde Martijn de Wit die met ook één halfje – en negen winstpartijen – als twaalfde is geëindigd. Zijn vorige vier eindklasseringen: 36^e, 23^e, 25^e en 22^e . De top tien lonkt. Het geldt tevens voor Jelle de Jong die na zijn 24^e plaats in 2019 nu de dertiende positie inneemt.

In twee coronaseizoenen, zonder slotstand, kwam Steven de Waart in vijftien partijen tot 6½ punt. Hij is nu debutant in de eindklasssering en met tien punten op achttien dinsdagavonden behaald staat hij op een mooie plek: veertiende. Na de 51^e plaats in zijn eerste jaar (2018) pakte Nizar Alayoubi dit seizoen de zeventiende. Een score van vijftig procent (negen winstpartijen, vijf remises, negen verliespartijen) zorgde voor die vooruitgang.

Nizar Alayoubi (zwart) denkt na wat hij tegen Aad Laan zal spelen.

Martijn Quatfass is een opmerkelijke debutant. Hij heeft 28 van de 29 ronden gespeeld. De helft leverde het volle punt op en met zijn eindsprint van vijf uit vijf klom hij naar de twintigste plaats. In het cijferlijstje hieronder komt hij dan ook drie keer voor.

De hoogste eindklassering van Willem van der Veen was de 25^e in 2017. Hij verbeterde zichzelf met de 21^e plaats nu. Vooral in de eerste twee maanden van de competitie en in het begin van 2022 scoorde de routinier volop.

Kevin de Rooij heeft het mooiste puntentotaal (1234,5), maar daarmee kon hij zijn prestatie van zijn debuutseizoen 2018-2019 (negentiende) niet verbeteren: 25^e met een score van zeven uit dertien. De stijger van het seizoen is Mark Coenradie. Ook hij begon in 2018-2019 en werd toen 65^e. De dinsdag beëindigde clubcompetitie sloot hij af als 26^e. In zijn eerste 21 partijen won hij vijf keer en stond zestienmaal met lege handen. Zijn score nu: elf gewonnen en elf verloren. In het totaal van 43 partijen zit geen enkele remise bij. Aron Langerak is eveneens een speler van erop of eronder. Na een kort optreden in 2010-2011 (één verliespartij) maakte hij zijn rentree met zes partijzeges en vijf nullen, goed voor de 38^e plaats. Merlijn de Zwaan (51^e) evenaarde Aron. Zijn eerste Caïssa-Eenhoorn-periode, 2014-2015, leverde eenmaal winst en twee nederlagen op. De laatste drie maanden waren goed voor vier volle punten en zes verliespartijen.

Tenslotte nog een cijferlijstje over de afgelopen competitie.
Meeste punten: Peter van den Brink 18.
Meeste partijen gespeeld: Martijn Quatfass en Bert Spil 28.
Langste ongeslagen serie (achtereenvolgens aantal winstpartijen en aantal remises):
22: Peter van den Brink 14-8.
11: Nick Manshanden 8-3.
8: Robin Duson 6-2, Bert Spil 6-2.
7: Mason Brouwer 3-4, Ger Roos 2-5.
6: Fred Avis 4-2, Robbert van Dijkhuizen 4-2, Sernin van de Krol 3-3, Sernin van de Krol 1-5.
5: Martijn Quatfass 5-0, Aad Laan 4-1, Fred Avis 3-2, Marc Baank 3-2, Robin Duson 3-2, Robbert van Dijkhuizen 3-2, Gijs Leene 3-2, Bert Spil 3-2, Arnold van der Wolff 3-2.
Meeste winstpartijen: Peter van den Brink, Martijn Quatfass en Bert Spil 14.
Langste reeks opeenvolgende winstpartijen: Nick Manshanden 5, Martijn Quatfass 5, Peter van den Brink 4 (tweemaal), Mark Coenradie 4, Martijn de Wit 4.
Meeste remises: Peter van den Brink, Sernin van de Krol en Arnold van der Wolff 8.
Langste reeks opeenvolgende remises: Sernin van de Krol 4.