In het seizoen, waarin Caïssa-Eenhoorn zijn honderdste verjaardag viert, is maart de kampioenenmaand geworden. Alle NHSB-ploegen eindigen op de eerste plaats en daarmee is een uit 1940 daterend record geëvenaard. Caïssa nam toen met drie teams deel aan de competitie van de Westfriesche Schaakbond en zij grepen alledrie de titel.
De eerste succesformatie is Caïssa-Eenhoorn 2. Op 3 maart kon de vlag in top, toen concurrent Noordkopcombinatie 3-Magnus verrassend van het laag geklasseerde Heerhugowaard 2 verloor. Het Hoornse zestal komt uit in de derde klasse B, nadat de ploeg een jaar geleden nog tweedeklasser was. Omdat destijds door de coronaperikelen veel wedstrijden in de NHSB-competitie niet zijn gespeeld en de ranglijsten geen goed beeld gaven van de onderlinge krachtsverhoudingen, waren de ploegen dit seizoen op rating ingedeeld.
Op basis van de ratings gold Caïssa-Eenhoorn 2 als favoriet. Zijn gemiddelde van ruim 1630 ligt duidelijk hoger dan dat van de overige deelnemers. De Schager concurrent is met 1550 een goede tweede, Aartswoud 3 met 1475 een goede derde. Beide ploegen werden in de eerste helft van de competitie met 3½-2½ verslagen, waardoor er na december nauwelijks sprake van spanning was. Ook de laatste twee duels leverden winst op. De score van honderd procent is goed voor 23 van de maximaal dertig bordpunten. Slechts vijf van die dertig partijen gingen verloren.
Topscorer werd Steven de Waart die met vijf uit vijf een TPR van 2315 achter zijn naam heeft staan. Martijn de Wit (kopman in de derde, vierde en vijfde ronde) heeft 4½ uit vijf, Wout Druijf, Ton van Dijk (in drie partijen), Lex Griffioen (in vier partijen) en Ger Roos verzamelden drie punten. Er werd driemaal een beroep gedaan op een invaller.
Van verschillende clubgenoten heb ik enkele bondspartijen. Op 25 oktober trapte Caïssa-Eenhoorn 2 af met de thuiswedstrijd tegen Degoschalm/Revanche. Het openingsduel eindigde in 5½-½. Steven de Waart speelde aan het derde bord tegen Rens Vriend die sinds enkele jaren bij de club uit Westwoud schaakt en in de clubcompetitie van een kleine twintig spelers inmiddels een solide middenmoter is. Met zwart koos hij voor de lange rokade, waar de korte variant beter was. Meteen greep Steven zijn kans, brak de damevleugel open en won tijdens een flinke slagenwisseling een toren en daarmee de partij.
Martijn de Wit bemande de hele competitie een hoog bord en trof meestal een van de sterkste spelers van de tegenstander. In de laatste wedstrijd – op 16 maart tegen Heerhugowaard 2 – zat hij tegenover Edwin Vermeulen, dit bondsseizoen de enige met een hogere rating dan de teamleider van Caïssa-Eenhoorn 2. Wit kreeg een aanknopingspunt door het niet zo sterke 6. … e6, waardoor de Heerhugowaardse witveldige loper buitenspel stond. Martijn bouwde zijn stelling rustig op en veroverde de d-pion, toen zijn opponent die opspeelde om de loper actief te maken. De Blokkerse stukken werkten prima samen en dat is goed te zien in de slotstelling. Een witte vrijpion heeft veld d7 gehaald. Als zwart die slaat, wordt een dameschaak met torenwinst beslissend. De zwartspeler besefte dat 27. … Tf7 niet kan wegens 28. Pe7+ en dameverlies.
Uit de ontmoeting met Degoschalm/Revanche heb ik ook de partij van Wout Druijf die als vierdebordman de spreekwoordelijke degens kruiste met George Tadrous. Na zeven zetten was een niet alledaags voorkomende stelling te zien. Wt had zijn complete koningsvleugel nog niet ontwikkeld. Niet veel later zag de situatie er heel anders uit. Zwart had zijn dame te vroeg in het spel gebracht (op de f-lijn) en zij werd opgejaagd wild voor Wout. De rest van het bord bleek hermetisch afgesloten en het waren vooral de lichte stukken en de pionnen die het zware werk deden. Mooi is het diagram na 17. h4. Door het eerder gespeelde … a5 is er voor de vorstin op de vijfde rij geen vluchtveld, want … Dh5 wordt beantwoord met 18. Pf6+. Het belangrijkste Westwoudse stuk ging van het bord en George staakte zijn verzet.
Er zijn tijden geweest dat Ton van Dijk een clubrating van dik boven de 1800 had en in het najaar van 2013 zelfs van 1918. Momenteel ligt die een stuk lager, maar Ton is het schaken natuurlijk niet verleerd. Tegen Gerard Broersen, oud-clubkampioen van Degoschalm, nam hij dankzij een actieve stelling de d6-pion van zijn opponent onder vuur. De Westwouder dacht hem te slim af te zijn door zijn c-pion naar voren te schuiven om de loper op a3 te onderbreken. Ton was niet onder de indruk en kwam zonder kloppen binnen via een paardmanoeuvre. De materiële schade voor zwart was klein (pionverlies), maar de grote activiteit van de witte stukken gaven de genadeklap. Na een snelle ruil stond Tons d-pion op promotiekoers en werd door Gerard de handdoek in de ring gegooid.
Tenslotte Ger Roos, die een korte laatste partij van het bondsseizoen ha. In Heerhugowaard nam hij het op 16 maart op tegen Richard Gooijers. Richard is blind en doet zijn zetten op een eigen schaakbord; in de clubcompetitie, in toernooien (Tata Steel, bij de jubileumviering van Caïssa-Eenhoorn) en in het bondsteam. Hij bezorgde Heerhugowaard 2 in vijf ronden 2½ bordpunt, al kwam dat tegen Ger behaald fortuinlijk tot stand. Met 12. … f5 zette de secretaris van Caïssa-Eenhoorn een offensief in dat er dreigend uitzag. Op de achttiende zet stonden er zwarte pionnen op e4 en f3. De Hoornse aanval had tot een half open g-lijn geleid en na 19. gxf3 was die helemaal open. Het daaropvolgende dameschaak op de gerokeerde koning klopte als een bus, waarna Gers hand sneller bleek dan zijn hoofd. Hij haalde de loper op g7 als beschermer van zijn monarch weg en betekende 21. Tg1 – met het vorstelijk paar op de g-lijn – dameverlies.
We melden ook een winstpartij van hem, in de openingsronde tegen Piet Haakman. Weer was Ger, met zwart, de bovenliggende partij en die positie leverde in het middenspel kwaliteitswinst op. Het werd aan het begin van het eindspel zelfs dubbele kwaliteitswinst. Piet is in het seizoen 1988-1989 lid geweest van Caïssa (hij werd 48e, Ger elfde) en keek in de langste partij van de avond tegen een verloren stelling aan.
Het viertallenteam van Caïssa-Eenhoorn is de tweede succesformatie. Onze vereniging heeft een naam hoog te houden als het gaat om eindzeges in viertallencompetities, want in de elf seizoenen van deelname zijn er negen kwartetten op de eerste plaats geëindigd. Toch is de tiende titel opmerkelijk. Nizar Alayoubi, Martijn Quatfass, Alex Swart en Merlijn de Zwaan hebben nauwelijks ervaring als bondsspelers (dat geldt ook voor de invallers Marc Baank, Sem Laan en Aron Langerak), maar zijn overtuigend kampioen geworden. Ze hebben alle wedstrijden gewonnen, inclusief de topper op 7 maart tegen Noordkopcombinatie-MSC. Met nog één ronde te gaan volgt Aartswoud op twee punten. De ploeg uit Abbekerk heeft evenwel zes bordpunten minder en kan Caïssa-Eenhoorn dus niet meer inhalen. De kersverse kampioen sluit de competitie komende dinsdag in De Kreek af tegen De Strandloper.
Tenslotte het sterkste NHSB-team van Caïssa-Eenhoorn. Afgelopen dinsdag moest het in de laatste wedstrijd, thuis tegen Vredeburg, één punt halen om zich van de titel te verzekeren. Het werd een forse zege: 6½-1½. Concurrent De Waagtoren 2 – dat in de vijfde ronde met 7-1 klop kreeg – staat nu drie punten achter en rondt de competitie morgenavond af tegen het onderaanstaande KTV.
Overigens lijkt er wel een recordverbetering aan te komen. In de historie van onze club is het niet voorgekomen dat er in één seizoen vier kampioenen konden worden gefeliciteerd. Drie is het maximum, zoals ook vijf jaar geleden. Toen waren het eerste team (in de landelijke tweede klasse B), het vijfde team (in de NHSB-klasse 3C) en de viertallenploeg (NHSB-klasse C) de sterksten. Op zaterdag 1 april speelt Caïssa-Eenhoorn 2 in de landelijke competitie in en tegen Volendam. Bij winst is het kampioenschap binnen. HWP-ZSC Combinatie 2 (Zaandam) bezet met drie punten achterstand de tweede plaats en treft het laag geklasseerde HWP 3 (Haarlem) dat in de eerste ronde ons achttal op 4-4 hield. Mocht het over ruim een week niet lukken, dan volgt op 22 april een herkansing in en tegen Heerhugowaard.