De verhalen over de externe competitie worden eentonig. De NHSB teams hebben allemaal een loodzwaar programma en dat leidt tot magere resultaten. Tegen het combinatie team van Magnus en Anna Paulowna stond het vierde na afloop voor de vijfde keer met lege handen. De bezoekers keerden met 3-5 terug naar de kop van Noord Holland.

De ratingverschillen op de eerste borden waren zwaar in het voordeel van de bezoekers, maar op de lagere borden zouden we een kans moeten hebben. Het gemiddelde ratingverschil was in dit geval ten minste helemaal niet zo erg groot. Maar misschien hebben we ook wel niet genoeg geluk, of zijn we niet allemaal in onze beste vorm. In dit soort wedstrijden moet je op de hogere borden hopen op her en der een heel of half puntje en op de laagste borden de schade goedmaken. Als je kijkt waar de punten gehaald werden (borden 5, 6 en 7) klopt dat idee ook wel, maar het bij elkaar schrapen van de extra halve en hele puntjes zat er niet in. Hoe dan ook: Gezien de gebeurtenissen op de borden moet de combinatieclub de terechte winnaar worden genoemd.

Aan het eerste bord speelde Roy Kerkhoven tegen Anna Paulowna's sterke man Enrico van Egmond. Enrico met wit kon gedurende een groot deel van de partij bogen op een pion in de plus maar Roy had daar tegenover een half open g en h lijn. De heren raakten beide in gloeiende tijdnood en daarin had Enrico een trucje om een toren te winnen.

Bert Spil aan bord twee koos voor een hotseknots partij. De verdediging van de koning zag er rammelend uit maar met een pion, een toren en een paard drong hij ver door in de verdediging van zijn tegenstander. Of het goed was valt te betwijfelen; na een kleine dertig zetten was ook Bert's staatshoofd ergens midden op het bord terug te vinden, maar daar stond hij dan wel mat.

Bas van den Berg had in een hollandse partij tegen Siem Roet vooral lege briefjes in te brengen. Siem werkte aan een beter ontwikkelde stelling; Bas stond gedrukt en verloor halverwege de partij een pion. Tegen de tijd dat de tijdnoodfase aanbrak gaf Bas zijn dame weg.

Op bord vier mocht ik het met wit proberen tegen Wim Smit. In de Franse partij kwam ik nooit lekker in mijn spel en toen ik rond de 15e zet een geweldige grafzet met mijn paard produceerde kwam ik twee pionnen in de min. De va banque aanpak die ik daarop probeerde kon de goed spelende Anna Paulownees niet van zijn apropos brengen.

Op bord vijf kreeg Gerrit Roos tegen Jos Hendriks een prutstelling met zware druk op f7 en enkele zwarte stukken die op onheilspellende locaties de zaak overeind moesten houden. Het leek een kwestie van tijd maar mijn Schagense achternaamgenoot kon niet vinden hoe hij het moest uitmaken. Gerrit kwam met zijn andere stukken langzaam terug in de partij, de druk op de f lijn nam af en Gerrit kwam eerst gelijkwaardig en later zowaar zelfs beter te staan. Uiteindelijk won hij een kwaliteit, en nadat hij ook nog wat pionnen had verschalkt en in tijdnood niet in mattrucjes van de tegenstander trapte mocht hij een zwaar bevochten maar keurig behaald punt bijschrijven.

Frans Kragten is onze man die geen last heeft van de matige prestaties en zware programma van het vierde. Tegen competitiebaas Aart Strik speelde hij andermaal een prima pot. Hij had het initiatief en verkreeg op een bepaald moment ergens een pion. Belangrijkste was misschien wel dat Aart verschrikkelijk in tijdnood geraakte. Met nog twintig seconden voor vier zetten, een stuk in de min, een matdreiging en nog wat dreigingen vond de uit Gerkesklooster afkomstige Anna Paulowna speler het mooi geweest.

Hans de Vries is geen basisspeler van het vierde maar wordt in thuiswedstrijden toch vrijwel een vaste kracht. Zijn partij belandde binnen de kortste keren in het eindspel en met elk een toren en evenveel pionnen, waarvan geen enkele vrij, leek remise de enige mogelijkheid. Onze indeler dacht daar anders over. Zijn pionnen renden sneller dan die van wit, en uiteindelijk kon er toch eentje promoveren.

Arnold van der Wolff stond tegen Kerre de Graaf aanvankelijk erg initiatiefrijk. Maar gaandeweg de partij kwam zwart terug in de partij en was het allemaal niet zo duidelijk waar het heen zou gaan. Arnold wilde wel remise aanbieden maar gezien de ontwikkeling op de andere borden was dat niet verantwoord, zodat hij doorspeelde. De Graaf kwam in een nog steeds complexe stelling een pion voor maar de partij was plotseling uit toen Arnold een toren verloor.

We hebben nu nul uit vijf maar zijn nog niet gedegradeerd. HWP en MSC hebben elk twee punten; de andere ploegen zijn onbereikbaar. MSC en HWP moeten nog tegen elkaar en HWP moet nog tegen ons. Die partij, volgende ronde in Haarlem, moet gewonnen worden, en daarna moeten we tegen Castricum ook winnen. Vooral dat laatste zal niet mee vallen want Castricum is gewoon een erg sterke ploeg. Dan nog zijn we nog niet zeker; als bijvoorbeeld MSC tegen HWP wint zitten we met een probleem met het onderling resultaat. Maar goed, dat het er niet rooskleurig uitziet hoef ik de oplettende lezer ook niet uit te leggen.