Op 1 april (geen grap) stond de belangrijke pot tegen Krommenie op de agenda. Doordat er vorige ronde helaas was verloren van HWP, stond het topklasseteam van Caïssa-Eenhoorn weer gelijk op matchpunten met De Waagtoren. Het was dus cruciaal dat we voor zouden blijven op bordpunten. Dat lukte: 7½-½.
Nick Manshanden zag het belang in en gaf zijn bord op aan Martijn Monteban in de hoop zo zeker te zijn van een bordpunt. Dat ging iets minder soepel dan werd voorspeld. Bij afwezigheid van Nick nam ik de rol van teamleider op me. Het royaal scoren was nodig en moest tegen een Krommenie met gemiddeld driehonderd ratingpunten lager mogelijk zijn. Krommenie was als beste nummer 2 gepromoveerd, omdat KC geen NHSB-team had ingeschreven. De Krommenie-spelers wilden graag in de eerste klasse blijven, maar daarin bestaan de ploegen nu uit zestallen. Ze wildengraag samen een achttal vormen, dus topklasse spelen dan maar.
David Verweij heeft een zwaar seizoen achter de rug en was tevreden met een soepel punt. Zijn tegenstander blunderde vrij snel uit de opening een pion weg en geloofde daarna Davids mooie ogen dat-ie wel de techniek had om het uit te schuiven. 1-0 na iets minder dan twee uur schaken. Heerlijk begin!
Robin Duson kwam prima uit de opening, maar vond daarna moeizaam een plan, waardoor het snel vervlakte. Remise – in een gelijke stelling – werd aangenomen. Jammer, zou aan het einde van de avond, bij het zien van de eindstand, blijken.
Ik snap nu waarom Nick teamleider wilde worden. Je voelt toch meer druk om te presteren. Ik speelde voor het eerst weer eens een goede pot in tijden en kwam ook lekker uit de opening. Ik had de opening al twee keer in de KNSB-competitie dit jaar op het bord gehad, waarin ik ging experimenteren. Dat werkte toen niet heel goed, maar nu kwam ik beter voorbereid. Mijn tegenstander vond moeizaam een plan en liep uiteindelijk tegen een zware koningsaanval aan: 2½-½.
Bas de Boer voelde zich als een vis in het water in een gesloten King’s Indian/oude Benoni-structuur. Na wat avontuurlijk spel met een pionoffer won Bas twee paarden voor een toren. Die bleken uiteindelijk veel te sterk voor de zwartspeler en hij moest uiteindelijk ook zijn hand uitsteken.
Peter van den Brink speelde een rustige Engelse partij, waarin het centrum onder flinke spanning kwam. Nadat zwart een trucje dacht te vinden, werd hij toch bedrogen. In plaats van een pion te winnen verloor hij een stuk. Het verdere uitschuiven van de partij konden we prima aan Peter overlaten.
Als je mee aan het tellen was, weet je dat het 4½-½ staat en de matchpunten dus binnen zijn. Maar gaat er ook een monsterscore komen die broodnodig hadden?
Abel Romkes speelde net zoals Bas een heerlijke positionele pot. Zwart had niets te vertellen in een Grünfeld en verloor alle controle over de zwarte velden. De Krommenie-speler begon wanhopig te worden en ging g6-g5-g4-g3 spelen om wat tegenspel te creëren. Dat zag er nog best gevaarlijk uit, maar Abel is een fantastische verdediger. Alles werd rustig gedekt en nadat de dames het bord afgingen, had de zwartspeler iets te weinig aandacht gespendeerd aan zijn damevleugel. Abels a-pion ging rennen en werd niet meer gestopt.
Tot zover allemaal verwachte uitslagen. Op onze eerste twee borden met FM Martijn Monteban en Mark van Ojik leek er weinig meer dan remises in te zitten. Normaal gesproken zou je dan zeggen, dat winnen ze wel op routine, maar de doorgewinterde Krommenie spelers hadden jaren meer ervaring. Wel zijn Mark en Martijn beter op de hoogte van schwindle-handigheidjes in tijdnood. Mark, die met een minuut nog vroeg wat de increment was, bleef heel koel en zette een dodelijke aanval op die de kopman van Krommenie met weinig tijd niet meer kon verdedigen. Onze man uit Zwolle had meer moeite en kon uiteindelijk winnen na een enorme blunder van zwart. In een gelijke stelling dacht hij een pionnetje mee te pakken, waardoor er opeens een matnet ontstond voor wit. Hier maakte Martijn gretig gebruik van en zo werd de monsterscore bereikt.
7½-½. Beginnersgeluk voor de interim-teamleider? Met heel veel plezier zette ik mijn handtekening op het wedstrijdformulier, maar de volgende keer mag Nick het weer doen.
We staan nu 2½ bordpunt voor op De Waagtoren. De laatste ronde zal alles bepalen. De Waagtoren heeft treft Bloemendaal, wij krijgen De Wijker Toren dat dit jaar nog niet zwaar heeft verloren en toch in lage middenmoot staat. We hebben alles in eigen hand, maar het wordt spannend.