Het A team heeft in de tweekamp voor een plek in de promotieklasse voor een daverende verrassing gezorgd door Leiderdorp te wippen. Ondanks dat de gemiddelde rating van Nick Manshanden, Robbert van Dijkhuizen, Gerard Dudink en Niels Appelman slechts 1402 was tegen 1655 van de ploeg uit Leiderdorp gingen de favorieten uit Zuid-Holland onderuit. Over 2 partijen werd het 4½-3½ voor de CE ploeg. En aan de zege was niks gestolen: CE liet gewoon het beste schaak zien.

Ik was door teamcaptain Gilles Provoost gevraagd om de wedstrijd te fluiten, en dat is zeer aardig want het stelde mij in staat om de vorderingen van de jongere generatie eens te aanschouwen. En als je dan toch aanwezig bent kun je net zo goed meteen even een stukje schrijven voor de site, dus verschijnt er voor de verandering eens een jeugd gerelateerd stukje van mijn hand op deze plaats.

In de eerste ronde kreeg Gerard een interessante stelling toen hij in de tweede helft van het middenspel zijn tegenstander Robin Schenkelaars een dubbelpion op de A-lijn kon bezorgen. Toch was dit voordeel betrekkelijk: de zware stukken gingen er af en met een paard tegen een loper van de Leiderdorpenaar kreeg Gerard te maken met een erg vrije pion op de damevleugel. Zelf had hij een plus aan de andere kant maar de witte dreiging was groter. Wel zat er in de stelling een grote remise marge omdat de loper van de verkeerde kleur was en Gerard dus eventueel zijn paard mocht wegruilen tegen het materiaal op de koningsvleugel en de koning alleen de A-pion kon stoppen. Het ging anders: alle pionnen gingen van het bord en het werd remise.

Nick speelde een puike partij op het eerste bord. Hij liet zich niet gek maken toen zijn tegenstander, Michael Bekker met een rating van 1910, met zijn loper en zijn dame de pionnen op de damevleugel probeerde te confisqueren. Uiteindelijk gingen de pionnen er op de damevleugel er inderdaad van af maar niet zonder dat Michael afscheid hoefde te nemen van evenveel pionnen op de koningsvleugel. De witte koning kwam hierdoor nogal tochtig te staan en de weinig benijdenswaardige monarch werd door eenzwarte kenau, in samenwerking met de cavalerie, het bord over gejaagd. Een familieschaak door een paard van koning en dame beëindigde de partij.

Robbert had op bord twee een moeilijke pot tegen Rolf Corstjens. Robbert had in de opening heel wat pionnen naar het centrum toe opgeschoven en eigenlijk was dat iets te veel van het goede. Rolf kon er met zijn lichte stukken tussendoor manoeuvreren en tegelijk zijn dame op de witte koningsstelling laten dreigen. Wit had weinig meer dan terug te trekken en te verdedigen. Uiteindelijk kon zwart een pion veroveren en in tijdnood - waar Robert veel meer last van had - annexeerde de Leiderdorpenaar (Ik weet niet hoe iemand uit Leiderdorp heet maar iemand uit Leiden heet een Leidenaar dus lijkt Leiderdorpenaar me niet meer dan logisch) de onderste lijn. Toen de aanval Robbert een volle toren kostte staakte hij verder verweer: 1½-1½.

Niels Appelman speelde degelijk op bord vier. Hij had veel minder tijd maar steeds een licht voordeel in de stelling. Hoewel de spelers op verschilllende kanten gerokeerd hadden en beide de koning van de tegenstander met een pionaanval op een wat Siciliaanse wijze naar de strot probeerden te grijpen kwam geen van beide tot een beslissende aanval. In het vervolg werd het meeste gewisseld en toen beide spelers slechts een paar lichte stukken overheidlen was voor beide remise onontkoombaar. Zo eindigde de eerste confrontatie in 2-2.

Dachten wij als toeschouwers, teamleiders en wedstrijdleiders nu het mooiste gehad te hebben dan zaten we er naast. Het tweede bedrijf werd nog veel beter.

Nick had nu wit, en dat was hem liever, maar het ging hem toch niet zo makkelijk af als de eerste partij. Hij kwam een pion achter, maar de prijs die Michael Bekker hiervoor moest betalen was een ontregelde koningsstelling. Omdat Nick toch wat minder vertrouwen had in zijn stelling dan in die van zijn tegenstander greep hij de mogelijkheid tot eeuwig schaak/herhaling van zetten/drie keer dezelfde stelling met beide handen aan toen zich die voordeed.

Gerard was in deze partij wat fortuinlijk. In een stelling die nauwelijks enig voordeel voor een van de spelers bood vergat Robin Schenkelaars zijn loper te dekken of weg te spelen toen deze werd aangevallen. Gerard at het stuk dankbaar op de de Leiderdorpenaar legde zijn koning onmiddellijk om.

Door deze meevaller gloorde plotseling de mogelijkheid van een eindzege. Robbert stond niet goed maar Niels was aan het vierde bord met een fijne partij bezig. Robbert werd flink in het nauw gedreven toen wit met dame, loper en de pionnen op de koningsvleugel flink de aanval op de stelling van Robbert inzette. De witte pionnen beukten uiteindelijk op de zwarte stelling in terwijl een zwart paard wat machteloos in de weg stond. Uiteindelijk verloor Robbert de partij omdat hij na een fout de dame verloor, maar anders zou wit ook spoedig een ruïne van Robbert's stelling hebben gemaakt.

Dus 1½-1½ en alles ging om de laatste partij. Niels tegen Joël van der Werf. Om de wedstrijd te winnen moest Niels winnen. Het stond 3½-3½ maar bij een remise en dus 4-4 zou eerst het laatste bord wegvallen en dan het voorlaatste. Omdat Gerard hier 1½ had gehaald zou de ploeg uit Leiderdorp op de eerste twee borden 2½ hebben en zich dus plaatsen. Maar Niels had na een lastig begin een prima stelling en Joel met wit had zich stevig in de nesten gewerkt door de verkeerde toren op de vrije lijn te plaatsen. Niels' lichte stukken werken goed samen maar konden nog niet de weg naar de winst vinden. Dat gebeurde wel toen er één stel torens geruild werden en Niels op termijn een zwakke te ver doorgeschoven pion dreigde in te pikken. Joël verdedigde zich creatief maar dat was niet genoeg toen Niels de ouwe baas zelf (diezelfde waarom het in dit spelletje allemaal draait)  vanuit de veilige rokade positie naar het strijdtoneel dirigeerde. Toen de pion dreigde te vallen probeerde Joël (in aanzienlijke tijdnood) een stukoffer. Niels werd er wel wat zenuwachtig van door het noteren bijna te vergeten, maar hij speelde het eindspel netjes uit. In vliegende tijdnood en een verloren stelling gaf Joël ongeveer al zijn materiaal weg en kon het veertienjarige talent uit Hoorn de overwinning over de streep trekken. 2½-1½ en dus in totaal 4½-3½. Deze vier heren zullen de komende jaren een vervelende luis in de pels van ons senioren gaan vormen!