Tijdens een simultaanwedstrijd in Purmerend had Aleksandr Kotov door een fout een toren verspeeld in zijn partij tegen Arie Bruidegom. De Russische grootmeester stelde enkele keren remise voor, maar bij het volgende aanbod antwoordde onze oud-clubgenoot met een duidelijk ‘njet’.

In een van de clubbladen van Caïssa blikte de maandag overleden Arie Bruidegom terug op die bijzondere partij op zaterdag 11 september 1971. ,,Op een gegeven moment blunderde hij, gaf-ie een toren weg. Toen Kotov zijn ronde had gemaakt en terugkwam bij mijn bord, sloeg ik uiteraard die toren, waarop hij heel verbaasd keek. Hij snapte er niets van, geloofde het eigenlijk niet. Ik heb hem toen moeten uitleggen hoe het was gegaan en werd daarbij gesteund door de buren, die het ook hadden gezien. Het was nog wel heel spannend hoor, voor mij tenminste. Er vielen steeds meer mensen af en hij kwam steeds sneller bij me. Je móét dan een zet doen, dan is het uitkijken dat je geen fout maakt. Op een gegeven moment waren we met z’n drieën over, toen gaf-ie het op. Dat deed-ie een beetje onsportief. Hij legde de koning vrij hard om en gaf geen hand. Maar ik heb later wel een handtekening van hem gekregen.''

Het was niet zijn enige duel tegen een grootmeester. Als onderdeel van de viering van het 50-jarig bestaan van Caïssa werd Max Euwe als simultaangever uitgenodigd. Op dinsdag 21 september 1971 zat Arie in schouwburg Het Park tegenover de enige Nederlandse schaakwereldkampioen. ,,Toen verloor ik wel. Later kwam Euwe naar me toe en zei, dat hij het een leuke partij had gevonden. En hij speelde vervolgens de partij tegen mij zo na. Dat maakte veel indruk op me.’’

Arie Bruidegom kreeg bij een schaakvereniging in Beets, waar hij destijds woonde, les van de clubvoorzitter. Toen hij in 1962 naar Hoorn verhuisde, had hij al een behoorlijk niveau bereikt. Veel nieuwkomers bij Caïssa hebben hun eerste partij verloren, maar Arie niet. Op dinsdag 25 september 1962 won hij met zwart van Derksen. Er werd toen, net als nu, in één groep gespeeld en Arie draaide meteen in de bovenste regionen mee.

De schaakliefhebber voelde zich snel thuis bij Caïssa. Zelfs een strenge winter weerhield hem er niet van om naar de clubavonden te komen. In januari en februari 1963 waren er dagenlang lage temperaturen. De Elfstedentocht werd gehouden, auto’s reden op het IJsselmeer. Wegen en straten waren spekglad en een twintigtal leden van Caïssa, onder wie Arie, gingen iedere dinsdagavond naar hotel De Valk (in de binnenstad, vlakbij het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen) om te schaken.

Zijn naam verscheen op de wedstrijdformulieren van de NHSB-competitie en hij nam deel aan het open Hoorns kampioenschap. Op de laatste junidinsdag van 1963 speelde hij de beslissende partij, tegen koploper Wim Hart. Die had een half punt meer en handhaafde na een zware strijd – 76 zetten – zijn voorsprong. Ondanks een pion meer moest Arie berusten in remise.

De revanche kwam drie jaar later. Inmiddels werd de clubcompetitie in groepen verspeeld en in de hoogste poule (met zestien deelnemers) legde hij beslag op de eerste plaats, op drie punten afstand van nummer twee Wim Hart. Ook kroonde hij zich tot Hoornse kampioen. Arie Bruidegom leverde daarmee een zeldzame prestatie, want er zijn niet veel Caïssa-spelers die in één seizoen de club- en de Hoornse schaaktitel veroverden.

Door studie en werk stond het schaken enkele jaren op een laag pitje. Maar zo gauw de gelegenheid zich voordeed, pakte hij de stukken weer uit de doos en meldde zich als lid.

Arie was altijd erg begaan met het wel en wee van de vereniging. Op jaarvergaderingen toonde hij zich vaak een positief kritische clubgenoot. Na enkele zware medische ingrepen kwam hij in het seizoen 2013-2014 toch weer sterk terug. Van de 24 partijen won Arie er tien, bij drie remises en elf verliespartijen. Precies volgens zijn schaakkarakter. Als aanvalsspeler was het in zijn Caïssa-carrière altijd erop of eronder.