In de laatste week van elke maand staan op de website van Caïssa-Eenhoorn de ‘Overdenkingen van een schaakliefhebber’. Ditmaal een klein beetje wedstrijdverslag en partijanalyse, maar toch ook een verschuiving van het nadenken boven het bord naar het nadenken over andere onderwerpen.

Een déjà vu is de ervaring, waarbij je denkt dat je iets al eerder hebt meegemaakt. Drie dagen na de eerste bondszaterdag in Hoorn heb ik als invaller van Caïssa-Eenhoorn 4 een ‘déjà vu realité’, om maar eens een zelfbedachte term te gebruiken. Tijdens mijn partij tegen KTV 2-speler Daniël Hoenderdos denk ik niet alleen dat het wedstrijd- en partijverloop me bekend voorkomt, het is ook gebeurd.

De eerste thuiswedstrijd dit seizoen van Caïssa-Eenhoorn 1 is tegen Philidor. We schrijven zaterdag 7 oktober, waar in de sfeervolle interim-speelzaal van petit restaurant Chez Dick, in de Hoornse binnenstad, ons vlaggeschip een zware klus heeft aan het Leidse achttal. Veel clubgenoten komen halverwege de middag langs om te kijken hoe de vlag erbij hangt. Als tussenstand prijkt ½-2½ op het – echte – scorebord en de vijf stellingen geven niet direct aanleiding om te zeggen dat er een overwinning in zit.

Bezig zijn nog Ron Deen, Alexander Geerts, Jerrel Thakoerdien, Henk-Jan Visser en Daan Zult. Samen goed voor zo’n achthonderd KNSB-partijen en gehard door de strijd op landelijk subtopniveau. Ze beschikken over een onbeschrijfbaar aanvoelen van het wedstrijdbelang. Een iets mindere stelling wordt omgezet naar gelijkwaardigheid en een gelijkwaardige stelling wordt omgezet naar licht voordeel. Aan remise wordt niet gedacht. Ze hebben iets in hun karakter om door te zetten. Soms gaat het ook wel eens mis, maar deze middag niet. Caïssa-Eenhoorn wint met 5½-2½.

Na enkele praatjes met clubgenoten over die bijzondere schaakeigenschap zit ik de daaropvolgende dinsdag tegenover KTV 2-speler Daniël Hoenderdos. Aan het achtste bord, met wit. Na een hoog aantal zwartpartijen in de bondscompetitie is dat wel eens lekker, al gaat het na een redelijke (Engelse) opening niet naar wens. De tegenstand is pittig en het lukt niet om controle te krijgen. Maar de ploeg neemt een voorsprong van 2½-½ en een van de teamgenoten staat een stuk voor.

Het wordt echter 2½-2½, het stuk meer is verdwenen en de drie stellingen geven niet direct aanleiding om te zeggen dat er een overwinning in zit. Ineens denk ik aan zaterdagmiddag. Aan de nog aan de gang zijnde partijen, aan de gesprekjes met de teamgenoten over ausdauer. Zweeft er een Heilige Geest boven me? Een iets mindere stelling wordt omgezet naar gelijkwaardigheid en een gelijkwaardige stelling wordt omgezet naar licht voordeel. Aan remise denk ik niet. Het vuur van winnen begint op te laaien, hoewel de stelling daar geen aanleiding voor geeft.

En zie, gelijk aan de vijf clubgenoten van zaterdag krijgt de partij een plezierige afloop. Als de zwartspeler begint aan te dringen, mist hij een dubbele aanval van de damezet 40. Dc3. Een isolani op e5 en een onverdedigde loper op c6 vormen het doelwit. Zwart moet zijn dame terughalen en doet dat niet. De vastberadenheid van Ron, Alexander, Jerrel, Henk-Jan en Daan nestelt zich in mijn hoofd: deze kans pak ik.

Een uur lang heb ik me basisspeler van Caïssa-Eenhoorn 1 gevoeld.