Nadat de indeling bekend was, leken vele uitslagen al bij voorbaat vast te staan. De krachtsverschillen tussen de spelers zijn in het begin van het seizoen erg groot en verrassingen zullen mondjesmaat te zien zijn.

Wout Druijf (links) en Arnold van der Wolff analyseren aan de bar, met een biertje in de nabijheid, hun partij met wederzijdse offers.

Dat bleek al gauw, toen in no time Frans Kragten, Erwin Brouwer en Aad Laan het punt binnenhaalden, waarna niet veel later Piet Aardenburg (blunder Gerard Groot), Arend Stapel, Peter Poncin en Sjoerd Kelder ook een 1 konden bijschrijven.

Maar er waren ook enkele zeer boeiende ontmoetingen met een toch wel onverwachte uitslag. Hierbij noem ik de nederlaag van Bas van den Berg, die geen schim was van de speler in de vorige ronde tegen Gijs Leene. Tegenstander de jonge Jelle de Jong leverde een puike prestatie door Bas eigenlijk gelijkmatig naar een nederlaag te spelen.

Ook Hans de Vries viel in weinig positieve zin op en was zeker niet de man die twee jaar terug iedereen ontzag inboezemde, bijna onverslaanbaar was en knap hoog in de eindstand te vinden was. Wellicht komt er snel een kentering en zal hij de onderste regionen de rug toekeren. De nederlaag tegen onze Syrische vriend Nizar Alayoubi was absoluut niet ingecalculeerd.

Het einde van de partij tussen houwdegen en groot AZ-fan Arnold van der Wolff en een behoudend spelende Wout Druijf werd ingeleid door een spectaculair torenoffer van Arnold op h7. In het middenspel had Wout al een paard geofferd.

Joost Ponte en Sander Koning waren lang bezig in een partij met nogal wat fouten. Na stukverlies in de opening leek de uitslag vast te staan, maar Sander bleef zoeken naar oplossingen om dreigend verlies te voorkomen. En zowaar lukte dat, omdat Joost ergens zijn voorsprong in materiaal kwijtraakte en Sander in het verre eindspel het zoet van de overwinning mocht smaken.

Opvallend kreeg de partij tussen de jeugdige David Verweij en Piet Duson dezelfde slotzet (zwarte dame naar g2) en dezelfde uitslag: 0-1.

De partij waar iedereen na afloop een mening over had, was mijn eigen partij tegen Roel Ridderikhoff, die ik in al mijn Caïssa-jaren nimmer in competitieverband had getroffen.De strijd tussen twee 74-jarigen was ongemeen spannend. Geconcentreerd spelend met af en toe een sigaretje tussendoor bleek Roel een geduchte tegenstander en ik moest alle zeilen bijzetten om in het moeilijke middenspel niet in het nadeel te komen, vooral na de 32e zet van wit. Echter de tijd die Roel in de partij had gestoken, brak hem op het laatst op en de gehoopte remise kwam niet tot stand.

Ook Peter van Waert moest tegen Willem van der Veen heel hard werken voor zijn punt en was de laatste die de zaal verliet. Ondanks de externe wedstrijd van Caïssa-Eenhoorn N1 bij het zeer sterke HWP in Haarlem was de zaal met 22 partijen goed gevuld.