‘Krek wak wou’ is een Westfriese uitdrukking die ‘precies wat ik wilde’ betekent. Eén letter erbij en we zitten in de speelzaal van Caïssa-Eenhoorn: in De Kreek. Deze wekelijkse rubriek gaat over de dinsdagse clubavond, precies wat ik elke week wil.

Het toekomstige schaakmateriaal van Caïssa-Eenhoorn wordt op de zesde clubavond op de voorgrond gezet.

De eerste oktoberdinsdag is de dinsdag van de eerste bekerronde. Vanaf het seizoen 2014-2015 heeft Caïssa-Eenhoorn een cuptoernooi en dat levert vaak gespreksstof op. Er wordt echt geloot; niemand heeft een beschermde status. Na afloop van de loting – vaak na middernacht verricht – praten we in het eerste kwartier aan de bar maar over één ding: de bijzondere paringen. Op 16 september 2014 trekt Bert Spil de naamkaartjes van Ronald Ritsema en Roy Kerkhoven achter elkaar: twee topspelers. Dat doet hij ook met Ger Roos en Marc Baank die eerder op dezelfde avond een partij hebben gespeeld voor de derde ronde van de clubcompetitie.

Anno 2020 is er niets veranderd, want de klapper van de week is ditmaal Peter van den Brink – Nick Manshanden. Zij vormen, qua rating, de top twee van de deelnemerslijst van de interne. Hoe die strijd is afgelopen? Door de nieuwe coronamaatregelen moeten spelers die om tien uur klaar zijn De Kreek verlaten. Mijn eigen bekerpartij tegen Thomas Zomerdijk is drie kwartier eerder beëindigd, zodat we nog een half uur in de barruimte kunnen analyseren. Zitten is verplicht. Gastvrouw Desi waarschuwt ons vijf voor tien. Terwijl Peter en Nick in een hevige strijd verwikkeld zijn, ruimen wij de spullen op en gaan naar huis.

Aan het begin van de avond worden we verrast door een uitgestald nieuw schaakspel. ,,Een kijkexemplaar’’, noemt voorzitter Robbert van Dijkhuizen  het in zijn openingswoord. De afgelopen jaren zijn regelmatig opmerkingen binnengekomen over de te lichte stukken. Bij het minste of geringste vallen ze om. Het bestuur wil nieuwe sets aanschaffen en heeft haar oog laten vallen op het modelspel dat op een tafeltje bij de ingang van de speelzaal is te bewonderen. Twee meter verderop staat het bord voor mijn partij tegen Thomas en ik speel met paarden die al lang naar het slachthuis hadden moeten gaan. Het nieuwe materiaal ziet er prima uit: zwaarder, een solide voetstuk, onwankelbaar. Wij leden kunnen onze mening geven op een A4tje en ik schrijf ‘9+’ (perfectie bestaat niet) op.

Als ik om kwart over negen naar de bar loop, analyseren David Verweij en Albert Noordhuis hun partijen. David heeft in het bekertoernooi Jelle Suiker uitgeschakeld. ,,Grieks offer’’, zegt hij. Griekse yoghurt, Griekse kaas, Griekse salade en Griekse olijven klinken bekend in de oren, maar Grieks offer! Ik heb in de afgelopen kwart eeuw heel veel over schaken gelezen (boeken, kranten en tijdschriften, internet), maar ben die term nog nooit tegengekomen. Het Griekse offer – Lxh7 of … Lxh2 – wordt als ‘Greek gift’ behandeld in ‘The chess toolbox’, het hoog aangeschreven boek van Thomas Willemze, afgelopen seizoen IM-speler van het Bussums Schaakgenootschap en komend jaar actief voor het Leids Schaakgenootschap. Ik heb zo’n duizend schaakboeken, maar het in 2017 verschenen ‘The chess toolbox’ staat er niet tussen. Het zal me niet verbazen als David, die het in onze interne weer prima doet, het wel heeft gelezen.