De derde clubavond van 2023 stond in het teken van het 100-jarig bestaan van Caïssa-Eenhoorn. Op de dinsdag die het dichtst bij de oprichtingsdatum (15 januari) zat smaakte de tompoucentraktatie prima en verwelkomden we enkele oud-leden. Frans Kragten, goed voor 28 ‘dienstjaren’ bij onze vereniging, deed zich te goed aan het eendhoornschaak en was gezien zijn twee winstpartijen in drie ronden nog weinig van zijn behendigheid kwijtgeraakt.
Frans Kragten zet de eendhoorn in in een spannende stelling tegen Robbert van Dijkhuizen. Had hij dat een kwart eeuw geleden tegen Jan Haijer ook maar kunnen doen!
Vandaag heb ik een aantal partijen van Jan Haijer in mijn archief ingevoerd en toevallig kwam ik er een tegen Frans Kragten tegen; gespeeld op 10 februari 1998. Een kwart eeuw geleden waren de twee qua rating aan elkaar gewaagd: 1565 voor witspeler Frans en 1575 voor Jan. Zwart offerde in de opening een pion, maar kreeg daar niets voor terug. Na ruim dertig zetten belandden de twee in een toreneindspel met lopers van gelijke kleur en had Frans nog steeds zijn pion voorsprong. Mede door zwarte isolani’s op a7 en c6 leek het binnenhalen van de winst een kwestie van tijd. Tot het onfortuinlijke 35. Tc4, waarmee toren en koning op dezelfde diagonaal stonden. ,,Was toen maar de eendhoorn bedacht!’’, schoot het door mijn hoofd. Frans verloor na … Ld3+ de kwaliteit en nog eens ruim dertig zetten later de partij. Dat had overigens niet gehoeven, want na 59. Le6, 61. Kf3 en 63. Le6 keken beide spelers steeds naar dezelfde stelling op het bord.
Het was de laatste partij in een van de notatieboekjes van de in de provincie Groningen geboren Jan Haijer. Denkend aan die fatale 35e zet was het volgende gedichtje, geschreven op de volgende en blanco pagina, van Jan wel leuk.
Twee slakken waren al sinds jaren
op weg van Groningen naar Haren.
Tenslotte kwam geheel ontdaan
de oudste aan het eindpunt aan.
Hij slikte en sprak diep bewogen:
,,Mijn broer is uit de bocht gevlogen.’’
Uit het notatieboekje van Jan Haijer van 25 jaar geleden.