‘Waar is nu toch de Loniusstraat?’

‘De Z’ staat er pontificaal op de voorkant van ‘Aanraken is zetten! Schaakvereniging Heerhugowaard 1967-1993’. De z van zwaargewicht? Het boek weegt ruim een pond en is bijna net zo zwaar als de boeken over de 75-jarige Noordhollandse Schaakbond en de 50-jarige schaakclub Bergen samen, die van hetzelfde formaat (half A4) zijn.

Begin 1973, zes jaar na de oprichting, kreeg Heerhugowaard een clubblad. Maarten de Haas kwam met de naam ‘Zet’, in de verkorte notatie werd dat wat later ‘Z’. De redactie stopte met het blad, toen de vereniging een website kreeg. Piet (P.M.) Konijn – bij Heerhugowaard speelt ook een Piet C. Konijn, deelnemer aan het lenteveteranenkampioenschap – heeft veel verhalen uit het clubblad gebundeld tot het boek dat geen historisch overzicht biedt, maar de sfeer binnen de vereniging mooi weergeeft.

In die eerste kwart eeuw komt Caïssa enkele keren aan bod. Onder de kop ‘Waar is nu toch de Loniusstraat? (Oftewel, vertrouw op de voorzitter, die weet het wel)’ lezen we het volgende.

,,16 november moesten we uit naar Hoorn om het 2e achttal van Caïssa te bekampen. Het werd ondertussen voor ons tweede achttallers wel eens tijd om spijkers met koppen te slaan, we stonden immers onderaan met vier verliespunten. We vertrokken om half 8 richting Obdam waar we Han van Vorselen oppakten. ,,Laat mij maar voorop rijden als we in Hoorn zijn’’, zei de voorzitter. ,,Ik weet de weg.’’ Afijn, zoals u begrijpt, er kwam niets van terecht. Eerst dreigden we ’t centrum in te geraken (niet zo slecht voor een schaker), vervolgens keerden we om in een straat met eenrichtingsverkeer, waarna we de Drieboomlaan insloegen, maar precies de verkeerde kant op. Het was tien voor half negen voordat we eindelijk in de Loniusstraat waren.’’

Het was het TomTom-loze tijdperk en in Noord-Holland is in die periode menig schaakchauffeur de weg kwijtgeraakt. Van oud-clubgenoot Rob ten Have heb ik eens gehoord dat hij in een team speelde dat voor een bondswedstrijd naar de Wieringermeer moest. Het was op de bewuste avond zo mistig dat de man achter het stuur nog maar net de rode achterlichten van zijn voorganger zag. Tot die plotseling fel oplichtten: de voorganger had geremd. Toen bleken er in de auto geen Caïssa-spelers te zitten, maar een man die op zijn erf vlak voor de garagedeur stond.

De wedstrijd Caïssa 2 – Heerhugowaard 2, op dinsdag 16 november 1976, werd bij een 2½-3½ stand afgebroken. We lezen verder.

,,Er worden 2 partijen afgebroken, bord 2 en bord 3, die van Wout v.d. Pol (dat was dus de betreffende voorzitter) en Rob Hollmann. Ze staan beiden zeer matig tot slecht, maar er is bij het noteren van de stelling van Wout v.d. Pol iets fout gegaan. De witte koning en de zwarte koning staan respectievelijk op f3 en g3, gebroederlijk naast elkaar. Een pittige fout van de wedstrijdleider van Caïssa. Echter de notatie op de envelop zal wel bindend zijn geweest. Een maand later lezen we namelijk dat de wedstrijd met 4½-3½ in het voordeel van Caïssa is geëindigd.’’

Van het seizoen 1976-1977 is in het clubarchief van Caïssa weinig bewaard gebleven. Wel is bekend dat de Hoornse scores in die wedstrijd van Ben van Aken, Fred Avis, Aart Kögeler, Aad Laan (viermaal winst) en Nico Tonneman (remise) kwamen, terwijl Frans Bouwman, Cees de Boorder en invaller San Laauwen verloren. Omdat ik veel notatieboekjes van Frans Bouwman heb, kan ik – als troost voor Heerhugowaard – die partij hieronder vermelden.

 

In het seizoen 1981-1982 had ook Caïssa een clubblad. Opvallend is dat van zes wedstrijden van Caïssa 2 een verslag is gemaakt, maar van het thuisduel tegen Heerhugowaard 2 niet. In het boek van Piet Konijn staat de ontknoping. Bij een stand van 3-3 reden Adri Maijers en Maarten de Haas in januari 1982 naar Hoorn om hun afgebroken partijen uit te spelen, waarbij Adri tegenover Leni van den Berg zat. Leni, met wit, had ondanks kwalitatieve achterstand (loperpaar met toren contra loper met twee torens) een prima stelling, waarbij vooral haar vrijpionnen op d6 en e5 sterk waren. De voortzetting verzandde echter in onderstaande stelling, met wit aan zet.

 

Zwart wilde afbreken, maar Leni – eerder op de avond had ze aan de bar (in de Loniusstraat) regelmatig aangegeven dat ze wel heel erg gewonnen stond – reageerde meteen na het aanbod met g5. Die zet had ze niet moeten spelen. Na … Tc4, Tg4 Kf5 bemerkte ze, en alle clubgenoten, dat wit verlies niet kon voorkomen. Na torenruil op c4 promoveerden de zwarte c-pion en de witte g-pion. De Heerhugowaardse één zet eerder en dat betekende (met de zwarte koning op f5 en de witte koning op h5) met … Dh1 mat.

De Noordhollandse Schaakbond vierde in datzelfde seizoen zijn 50-jarig bestaan. Een van de jubileumactiviteiten was een gezamenlijke bondsronde in de Kennemersporthal in Haarlem. Heerhugowaard 3 speelde daar zijn thuiswedstrijd tegen Caïssa 6 en won met 7-1. De enige nul was voor Eric de Jong die in tijdnood verloor. Hij ging op een gegeven moment twee drankjes halen en kwam – de Caïssa-speler had allang zijn zet uitgevoerd – na een kwartier terug aan het bord. Met 1046 schakers in de speelzaal stond er een file bij de bar en dat brak Eric op.

‘Aanraken is zetten! Schaakvereniging Heerhugowaard 1967-1993’ is een plezierig boek dat naar meer smaakt. Caïssa heeft vaak wedstrijden tegen Heerhugowaard gehad en veel Heerhugowaardse spelers zijn bekenden geworden, waardoor veel verhalen herkenbaar zijn. Dat ‘meer’ komt er ook. In zijn nawoord schrijft Piet Konijn al over deel 2, maar wanneer dat verschijnt is nog niet bekend. Eerst wil hij iets doen met het wel en wee van Straffe Hendrik, door een vriendenploeg binnen schaakvereniging Heerhugowaard opgericht.

1 thought on “‘Waar is nu toch de Loniusstraat?’

Reacties zijn gesloten.